سربازان چکمه‌پوش

کتاب حاضر، خاطرات بهمن نوظهور اسیر آزاد شده ایرانی است که توسط ساسان ناطق پس از یک ماه گفت و گوی شفاهی که حاصل ان شانزده نوار کاست شده بود. تهیه و تدوین شده است بهمن نوظهور با سن و سال کمش همراه با سایرین که می رفتند تا با سپر سینه هایشان، عبور دشمن را به سمت ایران اسلامی سد کنند راهی جبهه های جنگ شد. دشمنی که آمده بود تا خاک ایران را پایمال سهم اسبان آهنی شان کنند و هورا سر بدهند که پیروزند اما با وجود مردان بزرگ و کوچک چون بهمن نوظهور. نه تنها به آرزویشان نرسیدند که تا عمق چند متری کشورشان عقب نشستند. بهمن در عملیات والفجر هشت، بعد از جنگ و گریزهای زیاد در شبه جزیره فاو مجروح شد و به اسارت نیروهای عراقی درآمد. وی در آن روزگاران چهارده سال بیشتر نداشت، اما چهار سال و شش ماه اسارت در اردوگاههای مخوف عراق را تحمل کرد.

او امروز کارمند در اداره راه ترابری اردبیل است تا اثبات کند پس از جنگ اکنون نوبت بازسازی است ولو اینکه در ردیف جانبازان چهل درصدی دیده می شود. وی در این خاطرات از روزهای شیرین جنگ در جبهه های نبرد می گوید که چگونه وحدت کلمه توانسته بود آنان را برادروار در کنار هم جمع نموده و باعث سرفرازی اسلام و ایران گردند. سربازانی که در کمال آرامش به سمت آخرین فتح قله های پیروزی پیش می رفتند و با کمال طمأنینه سر به بالشت خاک می سپردند و به جانان می پیوستند. آرامش در سکوت، نیایش در دل شب، پیش به سمت کربلا و مبارزه با دشمن اهریمن، شبها و روزهای اسارت، پایمردی و رشادت در زندانهای مخوف عراق خاطرات است که وی با خوشرویی و متانت آن را روایت می کند. رهایی از اسارت و پاگذاشتن به خاک پاک وطن پایان خاطرات زیبای بهمن است که آن را با اطمینان خاطر روایت می کند

بریده‌ای از کتاب سربازان چکمه‌پوش

آفتاب می‌خواست خودش را بکشد بالا. ذره‌ای روشنایی دویده بود توی تاریکی سینه خاکریز، قاتی جنازه شهدا دراز کشیدیم خون جنازه‌ها تازه بود و گرم عراقی‌ها رسیده بودند پنج‌متری‌مان مثل وحشی‌ها نعره می‌زدند و می‌آمدند جلو زیر چشمی نگاهشان می‌کردم تا رسیدند کنار جنازه بچه‌ها انگشت گذاشتند روی ماشه‌ها و جنازه‌ها را بستند به گلوله. دیدم اگر بیایند بالای سرمان ما را هم قاتی زخمی‌ها و شهدا به رگبار خواهند بست زود قضیه را به محرم گفتم. گفتم: مثل مرد بلندشیم بایستیم. اگر قراره کشته بشوم به تره ایستاده بمیریم نه خوابیده .