مناجات

در تجربۀ معنوی هر انسانی، زمان‌هایی بوده‌اند که فرد بی‌واسطه و در ساده‌ترین شکل ممکن، روح خود را آزاد گذاشته تا هرطور که دلش می‌خواهد به آفریدگار خود متصل شود. آنگاه که این اتصال معنوی برقرار می‌شود، دیگر تمام مصنوعات و تکلف‌های دنیا رنگ می‌بازند و فقط خداست و بنده‌اش. صمیمی‌ترین مناجات‌ها مربوط به همین زمان‌ها هستند؛ یعنی زمانی که بنده در خاضعانه‌ترین و خالصانه‌ترین حالت خود، معبود را می‌پرستد و با او راز و نیاز می‌کند. اینجا دیگر قیدوبندی مطرح نیست و حتی مهم نیست که به چه زبانی حرفی می‌زنیم؛ تنها این حس قلبی مهم است که می‌دانیم، وقتی اینگونه خالصانه خدا را صدا می‌زنیم، ذات باری تعالی قطعاً به حرف‌های دلمان گوش فرا خواهد داد.

کتاب مناجات از عباس حسین‌نژاد نمونه‌ای از آثار روحانی و معنوی است که در آن مجموعه‌ای از نیایش‌ها، درددل‌ها و دعاهای یک بنده با خدایش جمع‌آوری شده است. از خواندن مناجات‌های عباس حسین‌نژاد، این حس درونی در هر خواننده‌ای زنده می‌شود و تمام وقت‌هایی را که با زبان مخصوص خودش با آفریدگار سخن می گفته، به خاطر می‌آورد. این راز و نیازهای خالصانه و فارغ از تعارف، بیش از هرچیز به ما یادآور می‌شود که خداوند برای شنیدن ندای قلب ما در هر زمانی آماده است و نیازمند تشریفات و آداب سخت و پیچیده نیست. کافی است همچون عباس حسین نژاد در مناجات‌های صادقانه‌مان او را بخوانیم تا دعاهای‌مان را مستجاب کند.

بریده‌ای از کتاب مناجات

خدایا، رنگ رضایت و عطر خوشدلی را به لحظه های زندگی مردم سرزمین من بپاش. خدایا نفس حقی را در زندگی ما در جریان بینداز. خدایا به ما هم دل گنده بده. خدایا ما را با خر طرف نکن. خداوندا امسال مان را به هیچ وجه شبیه پارسال مان نخواه. احوال بشر را به نیکوترین حال ها تغییر ده. و دل آدمی را به خوش ترین حوادث شاد کن. و درخت یقین را در قلب ما بکار. خدایا از گزینه های روی میزت برای امروز ما برکت و شادی را در دستور کار قرار بده.