هم‌پای نور

بریده‌ای از کتاب هم‌پای نور

پشت جلد کتاب: انقلاب که شد، سال اول دانشگاه بودم و در دانشگاه تهران، دانشکده هنرهای زیبا، در رشته نقاشی تحصیل می‌کردم. آن روزها جامعه حال‌وهوایی پرشور داشت. بعد از سال‌ها و شاید قرن‌ها، گویی امید به جامعه تزریق شده بود و با اینکه مردم نگاه علمی و استدلالی به ماجرای انقلاب نداشتند، در دلشان از حق بودن آن مطمئن بودند. یکی از صفاتی که از منش امام (ره) در ما ایجاد شده بود، اعتماد نداشتن به هر آن‌چیزی بود که به نوعی به غرب منتسب بود و این‌گونه احساس می‌کردیم که باید مطالب آموزشی ما با در نظر گرفتن معیارهای انقلاب اسلامی بازنگری شوند. از این رو، در کلاس‌های درس، در مقابل مطالبی که استادان می‌گفتند مقاومت داشتیم و به‌راحتی آن‌ها را به قلبمان راه نمی‌دادیم؛ تا اینکه انقلاب فرهنگی رخ داد و دانشگاه‌ها تعطیل شدند. طولانی شدن تعطیلی دانشگاه‌ها برای من کاملا منطقی جلوه می‌کرد. زیرا تصورم بر آن بود که اصلاح دروس دانشگاهی و تطبیقشان با معیارهای اسلامی کاری سخت و طاقت‌فرساست. پس از مدتی، دانشگاه‌ها دوباره باز شدند و ما با اطمینانی که به «ستاد انقلاب فرهنگی» داشتیم، دیگر در مقابل استادان مقاومتی نمی‌کردیم. البته این از سادگی و بی‌تجربگی‌مان بود که این‌گونه فکر می‌کردیم. زیرا با گذشت زمان و چالش‌های فرهنگی مسیر انقلاب، به‌مرور به سهل‌انگاری و شاید خیانتی که در آن دوران شده بود پی بردیم.