دایره‌المعارف اساطیر و آیین‌های باستانی جهان، جلد 4

این کتاب به بررسی حروف ت و ث و آیین‌های باستانی که نامشان با این دو حرف آغاز می‌شود، می‌پردازد.

آیین‌هایی که در دوران باستان رواج داشتند و همچنین افسانه‌هایی که از آن روزگار بر جا مانده است، از زیباترین و پر رمز و رازترین آثاری است که از دنیای نیاکان ما، به جا مانده است. با بررسی عمیق در این آیین‌ها و داستان‌های اسطوره‌ای و باستانی می‌توان به مطالب مهمی از جمله، نوع نگاه آنان به زندگی، فرهنگ، تاریخ و تمدن و … دست یافت.

غلامرضا معصومی در کتاب دایر‌ه‌المعارف اساطیر و آیین های باستانی جهان (جلد چهارم) به بررسی آیین‌های باستانی و همچین اساطیری می‌پردازد که نامشان با یکی از دو حرف ت و ث آغاز می‌شود. این اثر همچنین عکس‌های بسیاری دارد که راهنمای خوبی برای شناخت بهتر مطالب مطرح شده در کتاب است.

بریده‌ای از کتاب دایره‌المعارف اساطیر و آیین‌های باستانی جهان

مکتب تائو یا همان تائوئیسم (Taoism) به لائوتسه (Laozi) حکیم (متوفای ۵۱۷ ق م) منسوب است. در اینکه آیا وی وجود خارجی داشته است یا صرفا یک شخص افسانه‌ای است، میان دانشمندان اختلاف وجود دارد. کسانی که لائوتسه را شخصی افسانه‌ای می‌دانند، می‌گویند فلسفه منسوب به وی از زمان کنفوسیوس (Confocius) قدیم‌تر است و رساله تائو ته چینگ (Ching Te Tao) نیز قبلا وجود داشته است. کتاب تائو ته چینگ مهم ترین مأخذ تائوئیسم می‌باشد. چوانگ تسه (Tze Chuang) دومین متفكر مذهب تائو در روشن كردن اصول آن مكتب مهم، نقش بسزایی داشته است. معنی تائو راه است و این كلمه گاه به معنای راه طبیعت و گاه به معنی راهی كه پیروان این فلسفه برای زندگی مقرون به خرد برگزیده اند، به کار می‌رود. تائو در اساس، راه اندیشیدن یا بلكه نیندیشیدن است، زیرا در نظر تائوگرایان، فكر امری سطحی و فقط در مباحثات سودرسان است. وگرنه برای زندگی، بیشتر زیان بخش است تا مفید. به زعم تائوگرایان با طرد عقل و تفكر و اختیار، به حیاتی محقر و مقرون به گوشه گیری و سادگی و تأمل در طبیعت می توان راه یافت. دانش، فضیلت نیست، بلكه برعكس، هر چه دامنه آموزش ها وسعت گرفته، بر شمار اراذل افزوده است. دانش از خرد نیز به دور است، زیرا میان یک خردمند عارف و یک دانشمند روشنفكر تفاوت بسیار وجود دارد. بدترین حكومتی را كه می توان تصور كرد حكومت فیلسوفان است، اینان هر یك از جریانات طبیعی را با نظر خود مسخ می كنند و قدرت سخنوری و پندارسازی آنان درست نشانه ای است از ناتوانی آنان در عرصه كردار. در این وحدت كیهانی، همه تناقضات مستهلک می‌شوند و همه متمایزات زایل می‌گردند و همه افراد جمع می‌آیند.