نگره‌های نمایشی و نانموده‌های ساختاری

تقریبا در همان سال های آغاز جنگ تحمیلی بود که تئاتر دفاع مقدس نیز متولد و گونه جدیدی به هنر نمایش ایران اضافه شد. از همان زمان با توجه به این که اکثر هنرمندان تئاتر با نمایش های جنگی زیاد سروکار نداشتند، بحث چگونگی خلق یک درام جنگی استاندارد مطرح بوده و هست. در این […]

تقریبا در همان سال های آغاز جنگ تحمیلی بود که تئاتر دفاع مقدس نیز متولد و گونه جدیدی به هنر نمایش ایران اضافه شد. از همان زمان با توجه به این که اکثر هنرمندان تئاتر با نمایش های جنگی زیاد سروکار نداشتند، بحث چگونگی خلق یک درام جنگی استاندارد مطرح بوده و هست. در این زمینه همیشه سئوالاتی چون چگونگی شکل گرفتن پرسوناژهای نمایشنامه جنگی و یا چگونگی خلق شخصیت های این گونه آثار، تقریبا بی پاسخ مانده اند. از آن جایی که نمایشنامه، هسته ابتدایی خلق یک اثر نمایشی است، حسن پارسایی در کتابش به بررسی 14 نمایشنامه جنگی پرداخته تا جوابی برای سئوال های مطرح در این زمینه پیدا کند.
پارسایی در واقع خواسته با بررسی این نمایشنامه ها، اشکالات عمده متون جنگی را به نویسندگان گوشزد کند؛ او در نقدهایش نشان می دهد که چطور یک درام جنگی بر اثر شتابزدگی نویسنده به گزارشی عاطفی تبدیل می شود و یا چطور احساس گرایی بیش از حد نمایشنامه نویس، شخصیت های تعریف نشده را به ساختار درام تحمیل می کند. با توجه به نقدهای علمی پارسایی، این کتاب برای کسانی که به طور جدی به تحلیل و بررسی نمایشنامه می پردازند و می خواهند بدانند چگونه یک نمایش دچار مشکل و عارضه مندی می شود، می تواند بسیار مفید باشد.
کتاب نگره های نمایشی و نانموده های ساختاری