آیه نور و هنر

حبیب‌الله آیت‌اللهی در کتاب آیه‌ی نور و هنر، به موضوع نور و ظلمت در قرآن پرداخته است. حبیب‌الله آیت‌اللهی در کتاب آیه‌ی نور و هنر ابتدا آیاتی از قرآن را آورده و سپس آن‌ها را به فارسی ترجمه کرده است و در ادامه به تفسیر آیه می‌پردازد، در صفحات ابتدایی کتاب، توضیحاتی درباره‌ی نور و […]

حبیب‌الله آیت‌اللهی در کتاب آیه‌ی نور و هنر، به موضوع نور و ظلمت در قرآن پرداخته است. حبیب‌الله آیت‌اللهی در کتاب آیه‌ی نور و هنر ابتدا آیاتی از قرآن را آورده و سپس آن‌ها را به فارسی ترجمه کرده است و در ادامه به تفسیر آیه می‌پردازد، در صفحات ابتدایی کتاب، توضیحاتی درباره‌ی نور و معنا و مفهوم آن در آیات مختلف نوشته است. یکی از نکاتی که بر لطف و جذابیت کتاب آیه‌ی نور و هنر می‌افزاید، اشراف نویسنده به آثار شاعران مختلف و ارتباط آن‌ها با قرآن و احادیث است. چرا که می‌بینیم که در کتاب، به اشعاری از عطار نیشابوری در این زمینه اشاره کرده و به زیبایی مفهوم آن با نور را نگاشته است. در ادامه یک بحث هنری درباره نور مطرح ساخته و معانی و مفاهیم و جنبه‌های نور را در طبیعت تشریح کرده است.

ارائه‌ی احادیثی از امامان مختلف درباره نور و معانی آن، ویژگی نور و هنر و فرازهایی از دعای جوشن‌کبیر و دعای ماه رمضان، مفرد بودنِ نور و جمع‌بودن ظلمات را از دیدگاه عالمان و عارفان، به همراه اشعاری از فردوسی، نظامی گنجوی، اسدی طوسی، ابوشکور بلخی و اسدی طوسی از بخش‌های دیگر کتاب آیه‌ی نور و هنر است.

بریده‌ای از کتاب آیه نور و هنر

رسول گرامی که درود خداوند و جهانیان بر او و بر خاندان پاکش باد، فرمود: ‌«بسم‌الله‌النّور، بسم‌الله خالق النّور، فتبارک‌الله احسن الخالقین» به نام خداوند فروغ. به نام خداوند آفریننده فروغ. پس آفرین باد بر خداوند، نیکوترین آفرینندگان.‌ شگفتا! او خود فروغ است و خود آفریننده فروغ! و حال آن که او آغاز است و انجام و نه آغازی دارد و نه انجامی، چنان‌که نظامی، علیه الرّحمه، فرمود:‌ خدای است آن که حد ظاهر ندارد وجودش اوّل و آخر ندارد پس، اگر از آغاز بود تا فرجام خواهد بود و هر چیز دیگر نابود گردد جز او که خود فرمود: «کلُّ شَی‌ءٍ هالک اِلّا وُجْهَهُ». (سوره مبارک قصص، آیه شریف ۸۸). بنابراین چگونه شود که خود نور باشد و خود آفریننده نور؟ آری او نور و فروغ است، چون خود فرماید نور آسمان‌ها و زمین است؛ لیکن فروغی را که آفریده است، خود نیست که جلوه‌ای از جلوات و پرتوی از فروغ اوست.‌ امّا چرا پیامبر گرامی پس از آن فرمود: «آفرین باد بر خداوند، نیکوترین آفرینندگان»؟ این سخن خداوند است که در سوره مؤمنون، هنگامی که از آفرینش انسان سخن می‌گوید، بیان می‌کند ولی پیامبر بزرگش که درود خداوند و همه آفریدگانش بر او و بر خاندان پاکش باد، این سخن را پس از بیان آفرینش نور، فرمود.‌ آیا این نور، انسان است؟ کدام انسان؟‌