سـوره مهـر

قصه «نبودن» ماجرای منصور، تخریب‌چی را تعریف می‌کند که تصمیم داشت تا بدون حتی یک تیر در جنگ حضور داشته باشد و از آدم‌ها و کشورش دفاع کند. حالا سال‌ها از آن ماجرا گذشته و امروز او مانده و پای جامانده‌اش و عشقی که اینجا به چند شکل حضور دارد. در بخشی از داستان با عشق ظاهری بین او و یک پرستار عراقی مواجه می‌شویم که فقط دوستش باورش دارد نه حتی خودش و در بخش دیگر هم عشق پنهانی را می‌بینیم که منصور حسش می‌کند اما گویا می‌خواهد نادیده‌اش بگیرد. عشق به وطن هم یکی دیگر از حس‌هایی است که شخصیت اصلی این ماجرا در کنار همه احساساتش دارد. در همه این موارد برای نویسنده سوال است که آیا از همه این حس‌ها باید با یک کلمه یعنی تنها عشق نام برد؟ و آیا لازم نیست تا واژه‌های مختلفی برای سطوحی که این جریان دارد کشف و یا ساخته شوند؟! این دغدغه در بخش‌های مختلف «نبودن» هم به چشم می‌خورد.  «نبودن» به قلم مهدی زارع  یادآور لحظه‌هایی است که به شکلی نبودشان باعث شده تا همیشه باشند و مدام در ذهن آدم مرور شوند. این حس سرگشتگی در بخش‌های مختلف داستان هم به چشم می‌خورد از ذات شخصیت اصلی گرفته تا حتی اطرافیان او، مثل خاله‌ای که دچار زوال حافظه شده و مدام به دنبال همسر خیالی‌اش منصور است و پرستاری که تا بخش عمده‌ای از قصه معلوم نیست از کجا آمده و با پیچیدگی‌هایی در شخصیتش همراه است.