باقی بقای تو‮‬

سعیدی‌راد شاعری است که با «حضوری عاشقانه» در هوای شعر نفس می‌کشد. با کلمات رفیق است و به دور از هرگونه تکلفی، کنار روشنی کلمات می‌نشیند.

سعیدی‌راد شاعری است که «خورشید را در مشت» دارد، «راز ستاره ها» را می‌داند و همیشه «حق را به آفتابگردان‌ها» می‌دهد. شاعری که «بعد از باران» برای نوازش «زخم‌های خورشید»، «بر بلندای عشق» می‌ایستد، و با اشتیاق تمام به «انعکاس آفتاب» می‌اندیشد. شاعری که در سنگر عشق، راوی «هزار لبخند» است. تشنه بودن و سرودن است، و بی‌قرار عاشقانه پر گشودن، و همچون «حافظ»، در گوش جانش هیچ سخنی خوش‌تر از «صدای سخن عشق» نیست. از همین‌رو با لهجه عشق، راوی داستان کسانی است که «بی‌پروا عاشق شدند» و ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند، در بیکرانه آسمان سبز، بال و پر گشودند. سعیدی‌راد، شاعری که همشهری قیصر است و داغدار لاله‌های پرپر. از همین‌رو، وصف شهیدان خدایی را، «عاشقانه‌ترین وصف عالم» می‌داند.