از حنجره‌‏هاى شرقى

بعد از کودتای کمونیستی در افغانستان، که تقریباً مقارن بود با پیروزی انقلاب در ایران، تعدادی از شاعران مسلمان، خصوصاً شاعران جوان شیعه، ناگزیر به مهاجرت و اقامت اجباری در کشور ما شدند که فعالیتهای فرهنگی و ادبی این گروه، توانست تا حدودی شعر افغانستان را به ایرانیان معرفی کند.

کشور پهناور افغانستان، به عنوان بخشی از خراسان بزرگ و پارهای از پیکر ایران کهن، یکی از مهمترین قلمروهای زبان و ادبیات فارسی است که جایگاه ویژه ای در پژوهشهای علمی، ادبی و فرهنگی ما دارد؛ اما متأسفانه با توجه به سالهای طولانی جدایی دو کشور ایران و افغانستان و عدم انعکاس فعالیتها و تحولات ادبی افغانستان در ایران، شعر و ادبیات افغانستان، برای مخاطبان ایرانی، همواره فضایی ناشناخته بوده و تنها معدودی از شاعران افغان، نظیر خلیل‌اله خلیلی به مدد مسافرتهای مکرر، توانسته‌اند شهرت خود را تا مرزهای مخاطبان خاص برسانند.