از گدار تختی تا رمادیه

‌

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب از گدار تختی تا رمادیه

نگهبان داد می‌زد: «چقدر اینجا را امن دیده‌اید که سینه می‌زنید و نوحه‌سرایی می‌کنید؟ ای مجوس‌های کثیف. امروز با شما کاری می‌کنیم که خود حسین به کمکتان بیاید.» همیشه اعتقادات‌مان را مسخره می‌کردند، بلکه روح و روان‌مان را بیازارند. دوباره گفت:«شما می‌خواهید کربلای ما را تصرف کنید؟ اکثر اسرای شما پشت پیراهن و روی پیشانی بندشان نام حسین و ابوالفضل نوشته بودند. مگر نمی‌دانید حق عزاداری و نوحه‌سرایی برای حسین را ندارید؟» می‌دانستیم شکنجه سنگینی برایمان دارند. علتش هم سیاست صدام و حزب بعث بود. در ماه محرم هیچ عراقی، حتی شیعیان، حق گریه و عزاداری و رفتن به حرم را نداشتند. ما در آن شرایط خفقان مراسمات ایام محرم را اجرا می‌کردیم. عزاداران را با پنجاه ضربه باتوم و کابل و نوحه‌سرایان را با صد ضربه مجازات کردند. آب اردوگاه را نیز قطع کردند. اما باز هم نمی‌توانستند جلوی ما را بگیرند.