سلبریتی‌های اینترنتی

کتاب سلبریتی‌ های اینترنتی اثری از کریستال آبیدین با ترجمه احسان شاه‌قاسمی  است که در باب فهم شهرت آنلاین نوشته شده و در انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.

سبلریتی های اینترنتی کتابی است که در باب فهم شهرت آنلاین نوشته شده است. این موضوع به دلیل ظهور رسانه‌های اجتماعی بسیار اهمیت دارد چراکه این مفهوم با ظهور رسانه‌های اجتماعی فراگیر شد. با رواج استفاده از شبکه‌های اینترنتی، مفهومی که ما از شهرت پیش از این داشتیم، تغییر کرد. افراد مشهور و معروف در گذشته افرادی بودند که در عالم سیاست نقش داشتند یا ستاره یک فیلم بودند و یا حتی در رشته ورزشی خود خاص و متفاوت عمل کرده بودند.

اما امروزه کسان دیگری، جای افراد مشهور با تعریف قدیمی را گرفته‌اند. افراد، اشخاص و حتی جریان‌های سیاسی می‌توانستند از این جریان به نفع خود استفاده کنند و کسب درآمد کنند یا توجه مردم را به یک مساله جلب کنند. کریستال آبیدین در این کتاب نگاهی به این مقوله انداخته است و در تلاش است تا درک مخاطبانش را از این مفهوم بالا ببرد.

بریده‌ای از کتاب سلبریتی‌های اینترنتی

همگام با کاربرد روزافزون تکنولوژی دیجیتال و پلتفرم‌های رسانه‌ای به‌عنوان سایت‌هایی برای گردش محتوای شخصی، کاربران‌ــ چه سلبریتی‌ها، کسانی که دلشان می‌خواهد سلبریتی باشند، یا مخاطبان‌ــ توانستند لایه‌ها و ساختارهای معمول شرکتی را، که پیش‌تر در کار شهرت‌سازی و سلبریتی‌سازی بودند، دور بزنند. توانایی تولید و فرسته کردن «محتوای خانگی»، و احتمال اینکه این محتوا به صورت گسترده و مستقل از صنایع رسانه‌ای سنتی در اینترنت به گردش دربیاید، به شکل جدیدی از شهرت اشخاص معمولی انجامید که ترنر به آن «سلبریتی خودت‌ــ انجام‌ــ بده» می‌گوید. با ابزارهای نوین دموکراسی‌ساز رسانه‌های دیجیتال، سلبریتی‌های جویای نام می‌توانند با عرضهٔ خودشان به جماعت‌های مختلف علاقه‌مند توجه همگانی را به خودشان جلب کنند. روش سلبریتی خودت‌ــ انجام‌ــ بده برای کاربرانی که دانشی اندک دربارهٔ کسب شهرت داشتند قابل فهم و دسترس‌پذیر بود، چون همهٔ کاری که آن‌ها باید می‌کردند این بود که از روش‌های سنتی تولید سلبریتی در اقتباس‌های رسانه‌ــ بنیاد تقلید کنند. پی. دیوید مارشال، پژوهشگر رسانه‌های نوین، تمرکز خاص بر توانایی اینکه کاربران اینترنت خودــ برندــ سازی کنند و یاد بگیرند خود را برای همگان تبلیغ کنند، یک گذار از رسانه‌ها و فرهنگ «بازنمایی‌گر» به رسانه‌ها و فرهنگ «عرضه‌گر» را تشخیص داد. تا پیش از عصر رسانه‌های دیجیتال و محتوای خودــ فرما، کاربران فقط می‌توانستند امید داشته باشند که هویت‌ها و فرهنگ‌های آن‌ها با بازیگران سنتی رسانه‌ها در رسانه‌های پخش گسترده به‌عنوان «بازنمایی» ویژگی‌شماری شوند. در عصر رسانه‌های دیجیتال و محتوای خودت‌ــ انجام‌ــ بده، کاربران اکنون می‌توانند شیوه‌ای را برای پخش گسترده، کنترل و مذاکرهٔ هویت‌ها و فرهنگ‌هایشان در پیش بگیرند، که به آن‌ها امکان دهد هویت‌ها و فرهنگ‌هایشان را به‌عنوان «عَرضه‌های» عامدانهٔ خود به دیگران ارائه کنند. از آنجا که عرضه کردن خود در رسانه‌های دیجیتال دسترس‌پذیرتر می‌شود، جیمز بنت، استاد تلویزیون و فرهنگ دیجیتال، به این نتیجه رسیده است که سلبریتی‌های خودت‌ــ انجام‌ــ بده و جویای نام به صورت فزاینده‌ای به دنبال شهرتی هستند که بیشتر شبیه مدل‌های قدیمی و سنتی رسانه‌ای شهرت باشد که براساس دستاوردها، مهارت‌ها یا موقعیت‌هایی که پیش‌تر گفتیم استوار بود. مهم‌ترین پسایند این وضعیت این است که به‌رغم نویدها و امکانات نوین گونه‌های نوپدید شهرت در عصر رسانه‌های دیجیتال، بسیاری از سلبریتی‌های خودت‌ــ انجام‌ــ بده هنوز به اقتباس کردارهای صنایع سنتی سرگرمی تمایل دارند. درنتیجه، چندین پژوهشگر رسانه‌های دیجیتال‌ــ از جمله جین برگس و جاشوا گرین که فرهنگ یوتیوب را در سال‌های نخست آن مطالعه کردند و آلیس مارویک و دانا بوید که روی فرهنگ شهرت در توئیتر پژوهش کردندــ استدلال کرده‌اند که موفقیت آدم‌های معمولی در به دست آوردن معروفیت و شهرت هنوز با سنگ محک و منطق رسانه‌های سنتی ارزیابی می‌شود. در نخستین روزهای وب ۲، بلاگ‌ها پلتفرمی اصلی بودند که سلبریتی‌های خودت‌ــ انجام‌ــ بده می‌توانستند به وسیلهٔ آن‌ها خود را در اینترنت عرضه کنند. البته، وقتی در پایان دههٔ ۱۹۹۰ وب‌کم‌ها محبوبیت یافتند، عصر «دخترهای دوربینی»، که بازتابی از سلبریتی‌های تلویزیون واقع‌نما بود، در شکلی نو از شهرت برآمد.