خنده در مراسم تدفین

کتاب خنده در مراسم تدفین اثر علی رضا لبش، تلنگری است به انسان‌هایی که در پیچ و خم زندگی مدرن گم شده‌ و خود را از یاد برده‌اند. در این اثر، انسان با تمام احساسات و آرزوهایش و با تمام عشق‌ورزی‌اش به خوبی‌ها و نفرتش از زشتی‌ها مدنظر بوده است.

«خنده در مراسم تدفین» را باید اثری پدیدار شده از تمام جوهره و ذوق و استعداد ادبی – هنری علیرضا لبش دانست. او به خوبی در این کتاب نشان داده است که تا اندازه‌ای از اغلب عناصر تولید کننده یک کتاب بی‌نیاز است و مواد لازم برای شکل‌گیری یک اثر را در اختیار دارد! شاعر و پدیدآورنده این کتاب، خودش هم دستی در طراحی و تصویرسازی دارد؛ ذوق و قریحه‌ای که در بسیاری از شاعران معاصر ما از جمله بیوک ملکی و علی داوودی هم دیده می‌شود؛ با این تفاوت که در آن شاعران، تصویرگری و نقاشی، مکمل و متمم شعرها هستند و گاه، آن‌ها در قامت یک هنرمند تصویرساز در خدمت سایر نویسندگان و شاعران قرار می‌گیرند. اما علیرضا لبش در کتاب خود، نه تنها صرفاً برای شعرهایش تصویر ارائه نداده که به گفته خودش، حتی برخی طرح‌ها بوده‌اند که شاعرانگی وی را برای ساختن یک قطعه سپید یا نیمایی به خروش آورده‌اند. به همین دلیل است که می‌شود او را نه شاعر که همه کاره کتاب تلقی کرد! چون این اثر، طراح جلد و متن ندارد.

شاعر در حالی که فقط یک جوان 18 ساله بوده، کار نگارش این اثر را شروع کرده است. لبش آن زمان، نه به قصد چاپ این قطعات که دلواپسی‌های خودش را در جان کلمات و طرح‌ها و تصاویر ریخته است. 10 سال بعد از نوشتن اولین قطعه شعر، اما کتابی از تمام طنزهای تلخ برای نخستین نوبت به دست چاپ سپرده شده و امروز چاپ دوم خود را تجربه می‌کند. لبش بارها در محافل خصوصی گفته که دوره سربازی‌ پرماجرایی را سپری کرده است. این موضوع را از شعرهایی که درونمایه‌شان «سرباز»، «اسلحه»، «تنهایی» و «جنگ» و «صلح» است، می‌شود فهمید. کتاب «خنده در مراسم تدفین» نام بسیار هوشمندانه و جذابی هم دارد که مطرح‌ کننده یک تضاد و تناقض آشنا برای خوانندگان است. چه کسی در مراسم تدفین می‌خندد؟!

درون‌مایه این مجموعه دغدغه‌های پدیدآورنده و دغدغه‌های انسان‌ و خود زندگی است با تمام نکات و ظرایف و لطائفش و شاید نمایانگر نوعی نگاه ساده و خودمانی است به زندگی. برخی به غلط دغدغه‌ی عصر امروز را معنازدایی و معناگریزی نامیده‌اند، در حالی که انسان همواره برای زیستن و لذت بردن از زندگی محتاج معنا بوده است و امروزه خلأ معنا را بیش از هر زمان دیگری احساس می‌کند.