دانه‌های انار

در کتاب «دانه‌های انار» خاطرات خودنوشت آزاده جنگ تحمیلی، حسین کرمی را می‌خوانید. این خاطرات، نمونه‌ای از خاطرات اسارت و روایتی از خیزش نسل نوخاستهٔ انقلاب اسلامی برای بسیج و مقاومت و پیوستن به بدنهٔ مردمی دفاع مقدس برای رزمندگی، مقاومت و ایثار است.

در مقدمه کتاب می‌خوانید: «بارها و بارها در خصوص نوشتن خاطرات دوران اسارتم تصمیم گرفتم؛ اما انگیزهٔ کافی برای این کار نداشتم. زیرا اگر قرار بود خواندن آن باعث سرگرم شدن تعدادی از خوانندگان شود، عوامل سرگرم‌کنندهٔ بسیار، از کتب مختلف تا سایت‌های متعدد و رسانه‌های صوتی و تصویری، برای این کار وجود دارد. به همین دلیل، به‌رغم اینکه برخی مطالب را در اسارت روی تکه‌کاغذهایی یادداشت کرده بودم، ضرورتی برای نوشتن احساس نمی‌کردم. اما وقتی شنیدم مُرادم به هم‌بندانم توصیه کرده که خاطرات خود را ثبت کنند دریافتم که نوشتن خاطرات اسارت صرفاً داستانی نیست که تعدادی خواننده را سرگرم و آن‌ها را مشغول کند. روایت اسارت عبرت‌ها و تجارب و آموزه‌هایی دارد که با هزینه‌های بسیار به دست آمده و ثبت نکردن آن شاید مسئولیت داشته باشد. پس بر خود لازم دیدم نوشتن خاطراتم را شروع کنم.»

بریده‌ای از کتاب دانه‌های انار

هنوز چند هفته ای از آغاز جنگ نگذشته بود که تعدادی از خانواده های جنگ زده به روستای ما آمدند. از طرف ستاد امور جنگ زدگان هر چند وقت یک بار با یک وانت مقداری اذوقه و پوشاک و نفت و دیگر مایحتاج راین جنگزدگان تقسیم میکردند پدرم برنامه ای در روستا اجرا کرد تا لااقل مان آنها تهیه شود. آن موقع در روستا نانوایی نبود هر خانواده خودش نان مورد نیازش را می بخت ستاد امور جنگ زدگان هم هر چند روز یک بارمان برای آنها می آورد به همین دلیل نان ها بیات می شد. نان محلی دوامش خیلی بیشتر است قرار شد خانواده ها هر چند وقت یک بار که نان می پختند به نوبت به همه جنگ زده ها هم نان بدهند.