احیای سنت‌ها با رویکرد نو

این اثر پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد عین‌الله مسیب‌زاده درباره توفیق و رکود موسیقی ایران در گذر زمان است. او در مقدمه کتابش نوشته است: «مقایسهٔ دلایل توفیق چشمگیر موسیقی ایرانی در دوره‌ای خاص در گذشته، و تربیت هم‌زمان گروهی از موسیقی‌دانان مطرح معاصر با دلایل ناموفق بودن موسیقی‌دانان نسل حاضر در ادامهٔ حرکت رو به […]

این اثر پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد عین‌الله مسیب‌زاده درباره توفیق و رکود موسیقی ایران در گذر زمان است.

او در مقدمه کتابش نوشته است: «مقایسهٔ دلایل توفیق چشمگیر موسیقی ایرانی در دوره‌ای خاص در گذشته، و تربیت هم‌زمان گروهی از موسیقی‌دانان مطرح معاصر با دلایل ناموفق بودن موسیقی‌دانان نسل حاضر در ادامهٔ حرکت رو به جلوی موسیقی ایرانی نیز سؤال‌هایی در ذهن من ایجاد کرد.

رابطهٔ این سؤال‌ها با «مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی ایرانی» مرا بر آن داشت تا موضوع پایان‌نامهٔ تحصیلی (مقطع کارشناسی ارشد) خود را به این مسئله اختصاص دهم.»

مسیب‌زاده در این کتاب نقش مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی ایرانی را در در صیانت از حیات فاخرترین نوع موسیقی ایرانی و میزان تأثیرگذاری آن در فرهنگ موسیقایی کشور از طریق فعالیت‌ها و رابطه‌اش با موسیقی‌دانان ایرانی بررسی کرده است.

او برای نگارش این تحقیق از روش‌ مصاحبه میدانی با مشاهیر و بزرگان موسیقی ایران استفاده کرده است.

بریده‌ای از کتاب احیای سنت‌ها با رویکرد نو

جلال ذوالفنون در سال ۱۳۱۶ در شهر آبادهٔ استان فارس به دنیا آمد. پدرش سه‌تار می‌زد و برادرش، محمود، ویولن ایرانی می‌نواخت. بنابراین، جلال از همان کودکی به طور غیر مستقیم با اصوات موسیقی آشنا شد. تحت تأثیر پدر علاقهٔ زیادی به سه‌تار نشان داد و از ده سالگی آموختن موسیقی را شروع کرد و پس از چندی برای اینکه موسیقی را به طور علمی و جدی دنبال کند، در هنرستان ملی موسیقی ثبت‌نام کرد. چون در هنرستان به سه‌تار اهمیت زیادی نمی‌دادند، به تار روی آورد و گاهی ویولن هم می‌نواخت. البته ساز مورد علاقه‌اش سه‌تار بود. ذوالفنون مدت هشت سال در هنرستان به آموختن موسیقی پرداخت. پس از پایان دورهٔ هنرستان، به استخدام ادارهٔ هنرهای زیبا، که بعدها به وزارت فرهنگ و هنر و وزارت آموزش عالی تغییر نام داد، درآمد و به تدریس موسیقی مشغول شد. بعد از تشکیل رشتهٔ موسیقی در دانشکدهٔ هنرهای زیبا، در آزمون ورودی شرکت کرد و وارد دانشگاه شد و با استادانی چون نورعلی خان برومند و داریوش صفوت آشنا شد و مطالب متفاوت‌تر و فنی‌تری در مورد موسیقی به روش سینه به سینه آموخت. در همین زمان با نگاه و تفکرات تازه‌ای توجه و نیروی خود را فقط وقف ساز مورد علاقه‌اش، یعنی سه‌تار، کرد (۱۳۴۶). از نوارهای مرحوم صبا و ارسلان خان درگاهی نیز بهره‌ها برد و از راهنمایی‌های ارزشمند صفوت هم بهره گرفت. ذوالفنون علاوه بر اینکه در دانشگاه تهران در رشتهٔ موسیقی تدریس می‌کرد، همکاری خود را با مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی نیز آغاز کرد. در مرکز توفیق بهره‌مندی از محضر استادان قدیمی سه‌تار چون هرمزی و فروتن را یافت. سرپرستی یکی از دو گروه موسیقی مرکز را هم به عهده گرفت که برنامه‌های فراوانی در ایران و سایر کشورهای خارجی در معرفی موسیقی اصیل ایرانی اجرا کردند. جلال ذوالفنون هرچند اجراهای درخوری به لحاظ کیفی با شهرام ناظری و سایر خوانندگان دارد، لیکن بیشتر مشغول تدریس و تحقیق است و قدم‌های مهمی نیز در این رابطه برداشته است.