یادداشت گرد آورنده :

آدم ها وقتی از دست خودشان ، جامعه شان ، مردمشان ، و منتخبانشان خسته می شوند (و البته کاری از دستشان بر نمی آید ) ترجیح می دهند لباس عوض کنند ، یعنی از جلد آن آدم اتو کشیده -با دغدغه های اتو کشیده  ، غم و غصه ها و شادی و شادمانی های اتو کشیده-بیرون بیایند و رخت دیگری به تن کنند .کانّهو آدم شلوار جین تنگش را در بیاورد و یکی از آن شلوارهای معروف به "کردی " گله گشاد را بپوشد .آن حس راحتی، آن حس آزادی بیان و آزادی عمل و آن حس هزار و یک آزادی دیگر ، که آدم در شلوار کردی پیدا می کند ، مشابه همان حسی است که در طنز نویسی به آدم هنرمند دست میدهد.

از کتاب :

نگویمت که به ما سیم یا طلا بفرست

هوا کم است ، خدایا ،کمی هوا بفرست

هوای تازه ، هوای خنک ، هوای لطیف

سفارشی کن و با پیک بادپا بفرست

به عده ای که ز ما بهترند قدری پول

برای ما که علیلیم دست و پا بفرست

دوباره تربت ما مثل روستا شده است

مباشران خودت را به روستا بفرست

به کافران که تو را بنده نیستند عذاب

برای ما که خدا بنده ایم جا بفرست

برای خیل پسرهایمان کمی غیرت

به دختران دم بختمان حیا بفرست

برای اینکه به در یوزگی نینجامد

به بندگان گدا گشنه ات غذا بفرست

سراغ مادر شوهر به جای عزرائیل

موافقت کن و یک بار هم مرا بفرست

اگر مرا نفرستادی و صلاح نبود

به جای بنده محبت کن و وبا بفرست

اگر در صف اول ایستاده ام بی جا

بگیر دست مرا و به انتها بفرست

به من اجازه بده روزه را ادامه دهم

به آنکه حق مرا خورده اشتها بفرست