جامعه‌شناسی اخلاقی هنر

«جامعه شناسی اخلاقی هنر» نوشته دکتر حسن بلخاری قهی، کتابی است که علاوه بر پرداختن به ماهیت هنر و نقش و جایگاه آن در اجتماع، نظریه‌های جامعه‌شناسان مختلف از مکاتب مختلف را در باب وجه اخلاقی هنر بررسی کرده است. آغازین رویکردهای فلسفی در تبیین نسبت میان هنر و اخلاق، نقش اخلاقی هنر در تعالی فرهنگی، هنر و تعهد اخلاقی و اجتماعی، هنر، تعهد، و خلاقیت موضوعات عمده مورد بحث در این کتاب‌اند. در بخشی از این کتاب امده است: «از آنجا که بافت نگریستن به هنر پیوسته تغییر می‌کند، همان‌طور که جامعه همیشه در حال تغییر است، تفسیر ما و نگرش‌های ما به هنر و کل دوره‌های مختلف نیز متحول و دگرگون می‌شود. بدین صورت، هنر خود را تسلیم تحقیقات و پژوهش‌های جامعه‌شناسی می‌کند تا جامعه‌شناسان هنر پرده از ماهیت آن بردارند؛ گرچه این تحقیقات نسبت به پژوهش‌های فلسفی ناچیزند و به تعبیر استراسولدو، جامعه‌شناس ایتالیایی، فقط نیم درصد تولیدات جامعه‌شناختی را می‌توان به جامعه‌شناسی هنر مربوط دانست و حتی زورا زولبرگ، جامعه‌شناس امریکایی، نیز در مقاله‌ای با عنوان ” چرا جامعه‌شناسان از هنر غافل شده‌اند؟” سعی کرده این مسئله را مورد توجه و بررسی قرار دهد، با همه این‌ها نیمهٔ دوم قرن بیستم و به‌ویژه نیمهٔ اول قرن بیست و یکم در انحصار تحقیقات جامعه‌شناختی هنر خواهد بود.»

منصوری که پیش از این خاطرات خود در سال های پیش از انقلاب، یعنی از برهه زمانی دهه 40 تا دهه 50 را به کوشش محسن کاظمی ثبت کرده بود، در این جلد به بیان وقایع و خاطراتی می پردازد که در سال های پس از انقلاب رخ داده است. منصوری در این خاطرات همانند «سال های بی قرار» بیشتر موضعی سیاسی به خاطراتش دارد. وی به دلیل فعالیت های عمده سیاسی، یکی از افراد مهم و تأثیرگذار در تاریخ انقلاب بود که حضور وی در متن جریان های مختلف در سال های پیش و پس از انقلاب حائز اهمیت است. منصوری در این بخش از خاطراتش به درگیری احزاب و گروه های مختلف در سال های ابتدایی انقلاب می پردازد.