جبهه‌‌ جنوب

«جبهه‌‌ی جنوب» مطالب گردآوری شده از شش دفتر یادداشت‌های روزانه‌ی جامانده از شهید «حبیب غنی پور» است که در سه فصل مجزا تالیف شده است.

«جبهه‌‌ی جنوب» روایت‌های عینی یک رزمنده‌‌ی نویسنده، از جبهه‌های جنگ از تاریخ ۱۴ آذر سال ۶۳ است، تا ۲۵ تیر ۱۳۶۵. نثر کتاب به سبک دیگر آثار شهید حبیب غنی پور، ساده، روان و پر احساس است. غنی پور از چهارده سالگی و بعد از انقلاب ۵۷ در مسجد جوادلائمه به فعالیت‌های فرهنگی و قصه‌نویس پرداخت و از طریق انتشارات مسجد جوادلائمه اولین کتاب خود را در نوجوانی چاپ کرد. پس از آن با شروع جنگ، از همان ابتدا به جبهه جنگ رفت و در سال ۶۱ در عملیات مسلم ابن‌عقیل از ناحیه پا مجروح شد. در زمان بهبودی تحصیلات دبیرستانش را به اتمام رساند و به عنوان معلم در مدرسه راهنمایی شهید چمران مشغول شد. در همان دوره در مجله رشد جوان و نیز مجله کیهان بچه‌ها مشغول به نوشتن شد. سال بعد در رشته ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی پذیرفته شد و در همان سال در عملیات والفجر۸ شرکت کرد. غنی پور بیشتر داستان‌هایش را نیز در همین سال‌ها نوشت، که برخی بعد از شهادتش منتشر شدند و برخی دیگر از داستان ها و مقالات او با شهادتش ناتمام ماندند.

بریده‌ای از کتاب جبهه‌‌ جنوب

«مسجد جامع با کاشیکاری ساده از رنگ‌های آبی، سفید، سیاه و با طرح‌های ساده و متن آجری که نقش‌های ساده در این متن به خوبی جلوه‌گر است، شکل گرفته. داخل مسجد، دوازده ستون سنگی، از سنگ محکم بالارفته و رواقه‌ای زیبایی را طرح داده. مناره نسبتاً بلند و استوانه‌ای شکل که مأذنه‌هایی در بلندای آن دیده می‌شود، روحانیتی شگفت‌انگیز به مسجد داده است. مأذنه‌ها رو به قبله است. گنبد ساده و گِلی، سرپناه مسجد است. غروب، وقتی که آفتاب با آن رنگ زیبای خود که تقریباً شیری است، متعجبم که چرا رنگ آفتاب این طور است؟، رو به مغرب می‌رود و آسمان رنگ آرامش‌بخشِ نیلی خود را جلوه‌گر می‌سازد، صحن و حیاط مسجد را چنان آرامش و معنویتی می‌گیرد که انسان احساس دلتنگی نمی‌کند؛ برعکس غروب‌های دیگر که دلگیر و غم‌ساز است. انسان احساس راحتی و نوعی آسودگی خاطر می‌کند واقعاً هر مکان مذهبی که قدوم مبارک انسان‌های بزرگ و سربلند و مراجع دینی و حکیم‌های نامدار و باافتخارِ اسلام بر آستان آنجا تماس یافته که مسلماً الطاف الهی و مُهر خدایی نیز پشت سرش است، این حالت را دارد. چه عالمانی از این شهر برخاستند و پرچم اسلام را برافراشتند! خواست آنان، خواست اسلام بود.»