کسانی که هوشنگ جاوید را می شناسند، از دغدغه های همیشگی او نسبت به موسیقی محلی آگاهند. او این بار به سراغ ذکرخوانی ها و موسیقی معنوی ایرانی رفته و پژوهشی را در این زمینه به رشته تحریر در آورده است. جاوید برای فهم آسان مخاطب، کتابش را به سه بخش ذکر خوانی، نعت خوانی و چاووشی خوانی تقسیم کرده است. او در این اثر سعی می کند با بازشناسی آواهای درونی انسان؛ بازتاب های بیرونی آن را آشکار سازد. از همین رو هم نویسنده ذهن مخاطبش را به سمت موسیقی عرفانی و معنوی هدایت می کند و او را به ورطه ذکر خوانی و حمد پروردگارش می‌کشاند. هوشنگ جاوید در دفتر نخست پرند ستایش در ایران، از ارائه یک پژوهش صرفا خشک و آکادمیک فاصله می گیرد و بیشتر به سمت یک فرهنگنامه موسیقی مذهبی متمایل می شود. اما یکی از بخش های جذاب کتاب، فصل چاووشی خوانی است. نویسنده در این فصل با واژه شناسی چاووشی خوانی مبحث را آغاز می کند و با بیان تحریرهای گوناگون این گونه موسیقایی، سر صحبت را با مخاطب باز می کند. نکته ای که این فصل کتاب را ارزشمند می کند، ذکر نمونه های اصیل چاووشی خوانی است که مشخص است نویسنده با مشقات فراوان به آن ها دسترسی پیدا کرده و بی ادعا در اختیار مخاطبش قرار داده است.