حکایت مرد تنها، جلد 10

بیب‌الله خلج، که به او می‌گفتند حبیب شمر، اولین راوی کتاب است. راوی پشیمانی که قصه را از مرگ سید حسن مدرس و گفتگوی درونی با او آغاز می‌کند. او نماینده شاه برای کشتن مدرس بوده است که به همراه مستوفیان ، شهربانی کاشمر او را مسموم می‌کند. حمیدرضا شاه آبادی، یکی از خواندنی‌ترین کتابهای مجموعه مفاخر را با روایت زندگی شهید سیّدحسن مدرس شکل داده است؛ کتابی که در عین بازگویی وقایع تاریخی، نثری شاعرانه و گیرا دارد و انتخاب راوی‌های متعددش، داستان را از یکنواختی و تک صدایی رهانیده است. شاه‌آبادی در کتابش به دوران کودکی و جوانی مدرس، تحصیل و ازدواج و به دنیا آمدن فرزندانش می‌پردازد. امابخش اعظم داستان، زندگی سیاسی وی ازجمله حادثه به توپ بسته‌ شدن مجلس توسط محمدعلی‌شاه، ارتباط با سران ایل بختیاری، حوادث دوره سوم مجلس، دیدار با سلطان محمد پنجم پادشاه وقت عثمانی و نتایج این دیدار، سرگذشت شهید مدرس در مجلس چهارم، دستگیری وی به‌همراه چند تن از مخالفان همچون محمدتقی بهار توسط سیدضیاءالدین طباطبائی و مخالفت‌های وی با رضاخان را شامل می‌شود. شاه آبادی، ساختار شکنی هنرمندانه در شیوه روایتش را که با مرگ مدرس در ابتدای داستان آغاز شده، با فصل زیبا و درخشان تولدش در انتهای کتاب به پایان می‌برد.

تاریخ خوانده، تجربه‌های پراکنده‌ای در حوزه سینما و تئا‌تر دارد، معلم بوده و‌ گاه در مطبوعات فعالیت کرده است اما داستان نویسی همراه دیرینه و همیشه اوست. حمیدرضا شاه آبادی متولد ۱۳۴۶ در تهران است و در سال‌های مسئولیتش در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، مجری طرح «رمان نوجوان امروز» بود. داستان‌های شاه آبادی اغلب ویژگی‌های تاریخی دارند. او داستان نویسی را از سال ۱۳۶۷ به طور جدی آغاز کرده است.ملک الشعرای بهار (شاعر و پژوهشگر ادبی): یکی از شخصیت‌های بزرگ ایران که از فتنه مغول به بعد، نظیرش بدان کیفیت و استعداد و تمامی از حیث صراحت لهجه و شجاعت ادبی و ویژگی‌های فنی در علم سیاست و خطابه و امور اجتماعی دیده نشده، سید حسن مدرس (اعلی الله مقامه) است. ما رجال اصلاح‌طلب و شجاع و فداکاری مانند امیرکبیر، سیدجمال، امین الدوله، سید عبدالله بهبهانی، سید محمد کاظم طباطبایی، سید جمال اصفهانی و ملک المتکلمین (اعلی الله مقامهم) و غیر ایشان بسیار داشته و داریم اما مدرس از حیث تمامی، چیز دیگری بود. در مدرس جنبه فنی و صنعتی و هنری بود که او را ممتاز می‌کرد. علاوه بر آنکه از جنبه علمی و تقدس و پاکدامنی و هوش و فکر نیز دست کمی از هیچ کس نداشت، سرآمد تمامی این خصال، سادگی بساطت و شهامت آن مرحوم بود و مهم‌تر از همه، از خودگذشتگی و فداکاری او بود که در احدی دیده نشده است.

بریده‌ای از کتاب حکایت مرد تنها

هیچ کس حاضر نشد تنها بیاید پیش تو. پیش تو که نه اسلحه داشتی و نه چوب تعلیمی که مثل رئیس حوزه شهربانی آن را توی سرمان خرد کنی، اما می‌ترسیدیم. وقتی نگاه‌مان کردی، فهمیدیم که می‌دانی برای چه آمده‌ایم. اماچقدر مهربان بودی آقا! چقدر احتراممان کردی! آقا من در عمرم از کسی مهربانی ندیده‌ام، احترام که جای خود دارد، اما تو احترامم کردی. اسمم را که پرسیدی بعدش گفتی: «خوش آمدی حبیب آقا!» نگفتی شمر، نگفتی حبیب شمر، گفتی حبیب آقا.