رنگ‌های پشت در

‌تصور کنید شاعری با شیوه زبانی سعدی یعنی اسلوبی که سهل ممتنع نام گرفته، به سبک هندی شعر بسراید و نازکخیالی و مضمونیابی را ترفند اصلی کارش قرار دهد، حاصل کار میشود شعری به مانند شعرهای سید حبیب نظاری. شاعری که البته اهل این زمانه است و رنگ و بوی این روزگار و چاشنیهایی از رهآوردهای نیما را هم به این محصول افزوده است.

نظاری در مجموعه «رنگهای پشت در» با این دو شاخصه به چشم میآید: زبان ساده و سالم و مضمونیابی که البته بیشترین بار پرداخت مضامین تازه بر عهده قافیه و ردیف های تازه، بلند و غیر معمول در غزلها و دوبیتیهایش گذاشته شده است. اینها تعدادی از ردیفهای غزل های او است: «خط فاصله»، «که همچنان»، «به اندازه عشق»، «بزرگتر»، «به جای چای»، «به روزنامهها»، «کمانچه را»، «پرنده نیست»، «منتشر کنید»، «پُر کرده است»، «در را باز کن»، «بود و تو ماهی میشدی»، «پیاپی»، «حل میشد»، «پرستوها»، «کوچههای شهر را»… این همه ردیف تازه در یک مجموعه شعر در روزگار ما تقریبا منحصر به فرد است. همچنین بعد از انقلاب و با احیای قالبهای کلاسیک، دوبیتی کم طالعتر از بقیه بود و به خصوص نسبت به برادر دوقلویش رباعی جدی گرفته نشد. حبیب نظاری اما این قالب دوست داشتنی را جدی گرفته و از این لحاظ هم متمایز است.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌