توپ پاشنه سمت ساعت دو

«توپ پاشنه، سمت، ساعت دو» کتاب دلدادگی است. روایت عاشقانه ای روی موج های اروند. نثری استوار، شاعرانه و موزون که از روزهای آغازین جنگ بر آب های خلیج فارس حکایت می کند. قصه با گفتگوهای درونی حبیب مسلمی، مهناوی یکم توپخانه ناوی بر روی اروند با دخترعمه اش نبات آغاز می شود.

روایتی ناب و عاشقانه که همگی در خیال حبیب شکل می گیرد و ما را می برد به آن سوی آب، به خرمشهر و جفره و زندگی مردمانش. توصیف های نویسنده از رابطه حبیب و نبات را شاید بتوان یکی از زیبا ترین نمونه های تغزلی در ادبیات دفاع مقدس به حساب آورد؛ آغازی که در آن هیچ نشانه ای از جنگ نیست و هرچه هست سادگی، عاشقانگی و معصومیت است. بیش از نیمی از داستان به توصیف زندگی حبیب و عشق او به نبات می پردازد. بخشی که از جزئیات و آداب و رسوم زندگی مردم جنوب غافل نمی شود و تنها به روایتی کلی و خاطره گونه از زندگی قهرمان بسنده نمی کند.

بریده‌ای از کتاب توپ پاشنه سمت ساعت دو

چه برآشفته است اروند! موج رو موج در هم می شورد و خودش را می کوبد به بدنه ناو. رگ رو شقیقه ناواستوار قلیل دل دل می زند. ناخدا و ناوبان ملکی و مهناوی سرور از رو پل فرماندهی نگانگاه می کنند. مهناوی تبار، با دهان نیمه باز کنار میز پاس خشکش زده است. از پس شانه ناواستوار قلیل، در آن پشت، مرغ ماهیخواری غیه می کشد و کمانه می کند رو اروند. غیه نقره ای می زند. نقره نقره ای. هابله! هابله! انگار همان ننه هاجر است که منتظر ایستاده است، میان آن همه نقره وسط اروند. صفحه ۵۶