پرواز روی خاک

کتاب «پرواز روی خاک» به زندگی و خاطرات خلبانی می‌پردازد که ابتدا در مسیر کاملا متفاوتی قدم می‌زده است. سرهنگ خلبان منوچهر شیرآقایی در روزگار جوانی به خدمت در ارتش علاقه‌مند شده و در نهایت در ژاندارمری مشغول به خدمت می‌شود. اما گویی سرنوشت دیگری انتظار این جوان مازندرانی را می‌کشید چرا که عشق به پرواز در آسمان و بلند پروازی‌های دوران جوانی موجب می‌شود که سر از دانشکده خلبانی در آورده و در نهایت برای تکمیل دوره‌های آموزشی به آمریکا اعزام شود. شیرآقایی در ایران آموزش خلبانی خود را تکمیل کرده و با اوج گرفتن مبارزات مردمی در جریان انقلاب اسلامی به مردم پیوسته و در روستا‌های بوشهر پنهان می‌شود. اما با پیروزی انقلاب اسلامی و بعد‌ها تجاوز رژیم بعث به خاک کشور بخش اعظم خاطرات این خلبان رقم می‌خورد.

خاطرات خلبان منوچهر شیرآقایی تا میانه کتاب مربوط به آمریکا و محیط حاکم بر آموزش‌های نظامی آن و همچنین ماموریت‌های اغلب آموزشی در پایگاه‌های ایران است اما از اواسط کتاب و با آغاز جنگ، می‌توان شرح ماموریت‌های هوایی مختلف را در این کتاب پیگیری کرد. خاطرات شیرآقایی بخصوص از روز آغاز جنگ که دشمن پایگاه هوایی بوشهر را بمباران می‌کند تکان دهنده است. او در ادامه همین بخش از خاطراتش است که توضیح می‌دهد چگونه در اتاق جنگ، ضربه ناشی از کودتای نوژه را حس می‌کردند؛ چراکه هواپیمای اف5 به‏اندازه کافی موجود بود اما خلبان‌هایی که بتوانند با این جنگنده پرواز کنند کم بودند.

خاطرات این خلبان از روزهای سخت جنگ، خواندنی و تکان‌دهنده است و تلخی‌ها و شیرینی‌های آن ایام را به وضوح نشان می‌دهد؛ از شوخی‌ها و شیطنت‌های او که گاه کار دستش می‌داد و مقامات بالاتر احضارش می‌کردند تا سختی و تلخی رساندن خبر شهادت یک خلبان به خانواده‌ای که در خانه‌های سازمانی همان پایگاه در انتظار بازگشت عزیزشان نشسته‌اند. طی روایت خاطرات، شیرآقایی توجه خاصی به جزئیات نشان داده است. تلاشی هم که قاسم یاحسینی در خاطره‌نگاری و تدوین این خاطرات کرده است باعث شده تا «پرواز روی خاک» به یکی از آثار برجسته در زمینه خاطره‌نگاری دفاع مقدس بدل شود.

بریده‌ای از کتاب پرواز روی خاک

اوایل خردادماه ۱۳۸۹ با دوست عزیزم، آقای فرید میرشکار، برای استقبال از دوستی مشترک به فرودگاه بوشهر رفتیم. هواپیما طبق معمول تأخیر داشت، برای وقت‌گذرانی، گشتی در محوطه بیرون از فرودگاه زدیم. در آنجا آقای میرشکار با مردی سلام و احوال‌پرسی کرد و گذشت. نخستین چیزی که از او در ذهنم نقش بست، غرور و اعتماد به نفسی بود که در چهره‌اش موج می‌زد. کمی که دور شدیم، پرسید: «این آقا رو می‌شناسی؟!» ـ تا به حال ایشون رو ندیدم. ـ آقای شیرآقایی یکی از خلبانای بزرگ دوران جنگه. چند روز بعد، دوست روزنامه‌نگار و شاعرم، آقای سیامک برازجانی، برای کاری به منزل ما آمد. در خلال صحبت پرسید: «این روزا چه می‌کنی؟!» ـ مشغول چند کار درباره جنگ تحمیلی هستم. همه هم خاطرات شفاهیه. سیامک گفت: «یکی از خلبانای دوران جنگ رو می‌شناسم که بیش از سه هزار ساعت پرواز داره. یه قهرمان واقعیه که کسی درست و حسابی اون رو نمی‌شناسه.» ـ کجا زندگی می‌کنه؟! ـ توی همین بوشهره. گفتم: «ممکنه من رو با ایشون آشنا کنی؟!» سیامک همان موقع، قرار تلفنی با آقای شیرآقایی گذاشت. ...