خانه‌ام همین جاست

کتاب «خانه‌ام همین جاست» تدوین «گلستان جعفریان» و خاطرات «افسانه قاضی زاده» است.

گفت و گوی من با خانم افسانه قاضی زاده سه ماه طول کشید این بانوی صبور و آرام که هنوز لهجه جنوبی اش را حفظ کرده است برایم میزبان مهربانی بود. روزها و ساعت ها در اتاق پذیرایی خانه شان در مهرشهر کرج می نشستم و او از سخت ترین روزهای زندگی اش در خرمشهر که آتش به دامنش افتاد بود صحبت می کرد . نگاه او و نفسیرش به آن وقایع بزرگ تاریخی چنان ساده و راحت بود که برای نخستین بار دریافتم که ….

بریده‌ای از کتاب خانه‌ام همین جاست

«در روزهای سخت و دشوار حمله عراق به خرمشهر و در شرایطی که اغلب زن‌ها شهر را ترک کرده‌اند، افسانه دختر 18 ساله خرمشهری همراه پروانه و محمدجواد ـ خواهر و برادرش ـ در شهر می‌ماند و کار رسیدگی به مجروحان را شروع می‌کند. خانواده او سوار بر وانتی پر از جمعیت همسایه‌ها شهر را ترک می‌کنند، اما او حاضر به ترک شهر نمی‌شود و مسجد را برای امدادرسانی انتخاب می‌کند. او سپس برای کمک به مجروحان به بیمارستان شهر می‌‌رود و از آنجا به قبرستان جنت‌آباد رفته و مشغول غسل و کفن شهیدان می‌‌شود.» در اشاره کتاب می‌خوانیم: «‌ وقتی در اولین روزهای پاییز 1359 هواپیماهای عراقی بمب‌های خود را روی خانه‌ها و کوچه‌ها و خیابان‌های خرمشهر ریختند، افسانه 18 سال بیشتر نداشت. او بدون لحظه‌ای تامل چادرش را سر می‌کند، بند کتانی‌هایش را می‌بندد و با وجود نگرانی‌های پدر و مادرش به کوچه‌ها و خیابان‌های بمباران‌شده می‌شتابد. وقتی به خودش می‌آید می‌بیند که در دل جنگ فرو رفته ‌است. اینکه او چه دیده و چه کشیده است را با خواندن کتاب دریابید.»