تا رهایی

کتاب تا رهایی را حسین غفاری گرداوری است. این کتاب که انتشارات سوره مهر منتشر کرده است خاطرات زندانیان سیاسی قبل از انقلاب ارومیه است. گروهی که با شجاعت مقابل شکنجه‌های رژیم شاهنشاهی ایستادند.

یکی از توصیه‌هایی که بزرگان اهل علم و فضل همواره برای طالبان راه حق داشته‌اند، مطالعه تاریخ و آشنایی با حوادث گذشته است. گذشته به مثابه چراغ راه آینده، دارای درس‌ها و عبرت‌هایی است که می‌تواند هدایتگر امروز ما باشد. کسی که از تجربیات پیشینیان درس نیاموزد، به واقع خطاها و اشتباهات گذشته را تکرار خواهد کرد.

علم تاریخ طی فراز و نشیب‌هایی که فراروی آن بوده، شاهد گسترش شیوه‌های نوین تاریخ‌نگاری است. تاریخ شفاهی مقدمه‌ای بر تاریخ مکتوب است و شناخته‌شده‌ترین برنامه ثبت اطلاعات است چرا که مورخ با صحنه‌سازان یک جریان تاریخی طرف است، با افرادی که در بطن یک حادثه بوده‌اند. در فرصتی که تاریخ شفاهی در اختیار تاریخ‌نگاران قرار می‌دهد مردم عادی و طبقات پایین دست اجتماع نیز فرصت ثبت تاریخ و ثبت نقش خود، که در به ثمر رسیدن حرکت تاریخی و یا جریانات تاریخی را با تمام وجود درک کرده‌اند را به دست می‌آورند.

یکی از وقایع مهمی که در قرن اخیر جوامع اجتماعی را تحت تأثیر شگرف قرار داد انقلاب اسلامی ایران به رهبری حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی (ره) و با تلاش‌ها و جانفشانی مردم ایران اسلامی بود.

اهمیت پرداخت و مطالعه وقایع انقلاب اسلامی و لزوم بازشناسی آن جهت تداوم حرکت انقلاب و زنده ماندن اهداف و آرمان‌های انقلاب در میان نسل‌های آتی از اهمیت بسزایی برخوردار است.

حسین غفاری در جبهه فرهنگی برای حفظ و صیانت از ارزش‌ها و آرمان‌های انقلاب اسلامی همچون جبهه دفاع مقدس مجاهدت کرده و با تمام وجود در این راه به تلاش و مبارزه و ممارست مشغول بوده است و در موضوعات انقلاب اسلامی و دفاع مقدس اقدام به جمع‌آوری خاطرات و اسناد و تحقیق و تدوین کتاب نموده است. «عکس‌ها و خاطره‌ها» و «خاطرات مهدی یوسف‌زاده» از مجموعه کارهای ایشان است که از سوی دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری انقلاب اسلامی آذربایجان غربی به چاپ رسیده است.

مجموعه حاضر که به کوشش ایشان از جمله مجموعه‌های فاخر و ارزشی تولید شده در دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری انقلاب اسلامی آذربایجان غربی است.

بریده‌ای از کتاب تا رهایی

ما بخشی از بینش سیاسی‌مان تازه در زندان شکل گرفت. چرا اینکه در زندان بحث‌هایی می‌شد و هر طیف مواضعشان را می‌گفتند. یادم هست آقای مالک اژدر قصابی با اسماعیل کهندل بحث می‌کرد که تو چگونه به دانشگاه آمدی. او می‌گفت من سپاهی دانش بودم و چون فعالیت‌های خوبی کردم از قبیل توسعه آموزش و کمک به روستائیان و اینکه در ادارات پی‌گیر مشکلات آن‌ها بودم، لذا بدون کنکور وارد دانشگاه شدم. مالک به اسماعیل می‌گفت تو اشتباه بزرگی کردی شما با این کارها مردم را به رژیم علاقه‌مند کرده‌ای تو برای تثبیت پایه‌های حکومت شاهنشاهی کوشیده‌ای. آن مردم در واقع از تو راضی نمی‌شدند بلکه شکرگزار رژیم می‌شدند. تو باید به جای این کارها مرغ و خروس مردم را می‌دزدیدی! به اموال روستائیان آسیب می‌رساندی! انبار کاه و علوفه‌شان را آتش می‌زدی تا از تو به عنوان یک سمبل رژیم، بدشان می‌آمد و آن‌ها به رژیم بدبین می‌شدند! این‌ها فکر می‌کردند مثلاً وقتی دخانیات به مردم کشاورز بدهی داشت و چند نفری آنجا جمع می‌شدند و اعتراضی می‌کردند، این مبارزه است. این گونه نیست چرا که این یک کار اصیل نبود. چراکه وقتی پولشان را می‌گرفتند به جان شاه، دعا هم می‌کردند. صِرف ناراضی شدن که اصالت ندارد. مبارزه باید اصول و مبانی داشته باشد. در هر نظامی هم این افراد هستند. این فرد را نمی‌شود گفت که با نظام مخالف است. روحانیت ارومیه هم غیر از چند نفر انگشت شمار که قبلاً با امام آشنا بودند، بعدها به مبارزه پیوستند. حرکت سازمانی و متشکل نداشتند. آقای فوزی۱۹ در اوایل انقلاب جریان روحانیت را مدیریت می‌کرد. هر چند آقای حسنی۲۰ یک مبارز و انقلابی بود و مردم او را می‌شناختند. خیلی وقت‌ها وقتی کسی گرفتار و یا دستگیر می‌شد، آقای فوزی می‌رفت و وساطت می‌کرد. ایشان نماینده آقای شریعتمداری در ارومیه بود.