آن روز سه و نیم بعد از ظهر

سیدسعید غیاثیان(۱۳۴۷-) نویسنده و پژوهشگر است و در این کتاب، خاطرات مهدی صمدی صالح(۱۳۴۲-) از رزمندگان جنگ تحمیلی را گردآوری کرده است. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: « سرما بیداد می‌کرد. می‌بایست دست به ابتکاری می‌زدیم تا ضمن استفاده از ساختمان‌ها، از سرما هم در امان می‌ماندیم. بهترین کار، نصب چادر در داخل اتاق‌ها […]

سیدسعید غیاثیان(۱۳۴۷-) نویسنده و پژوهشگر است و در این کتاب، خاطرات مهدی صمدی صالح(۱۳۴۲-) از رزمندگان جنگ تحمیلی را گردآوری کرده است. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: « سرما بیداد می‌کرد. می‌بایست دست به ابتکاری می‌زدیم تا ضمن استفاده از ساختمان‌ها، از سرما هم در امان می‌ماندیم. بهترین کار، نصب چادر در داخل اتاق‌ها بود. به سرعت چادرها برای زندگی آماده شد. در هر چادر، یک بخاری نفتی نیز نصب شد، اما سرما همچنان بی‌داد می‌کرد. شدت سردی هوا به اندازه‌ای بود که بچه‌ها مجبور بودند چند دست لباس روی هم بپوشند. دستشویی رفتن نیز به مشکل بزرگی مبدل شده بود. برای رفتن به ‌دستشویی لازم بود آفتابه را از منبع آبی که در بیرون ساختمان قرار داشت پر کنیم. فاصله منبع آب تا دستشویی چند متر بیشتر نبود، اما در همین فاصله لولۀ آفتابه‌ها یخ می‌زد و ما مجبور بودیم در حال حرکت، مدام آفتابه را تکان دهیم تا آب در لولۀ آن منجمد نشود. نکته جالب توجه آن بود که بیشتر نیروها قبل از خواب وضو می‌گرفتند تا با وضو بخوابند. وضو گرفتن هنگام شب در آن هوای سرد مجاهدتی به حساب می‌آمد که برای اکثر بچه‌های گردان به امری بدیهی مبدل شده بود. از زمان عضوگیری نیروهای گردان در اردوگاه دزفول تا حرکت به سمت غرب و استقرار در شهر سقز یک ماه می‌گذشت. در این مدت یکی از نیروهای عادی گردان توجهم را جلب کرده بود. او دانش‌آموز سال سوم دبیرستان بود و از هنرستان دیباج همدان به همراه دو نفر از دوستانش عازم جبهه شده بود. ابتدا ارتباط بین من و او از رابطۀ فرمانده و نیرو آغاز و پس از گذشت چند هفته به یک دوستی صمیمی و نزدیک مبدل شد. بیشتر ساعات روز را در کنار هم سپری می‌کردیم و هرچه می‌گذشت احساس نیاز بیشتری به هم می‌کردیم.»