آخرین پردۀ بیژن و منیژه

«آخرین پردۀ بیژن و منیژه» نوشته علی قانع (-۱۳۴۰)، نویسنده معاصر ایرانی است

کتاب حاضر، رمان فارسی است که با زبانی ساده و روان و بیان جزئیات لازم نگاشته شده است. نویسنده با پرداخت مناسب شخصیت ها و توصیف عمیق ترین احساسات و افکار آن ها و همچنین با بیان دقیق جزئیات صحنه ها، خواننده را از ابتدا تا انتهای کتاب با خود همراه می سازد. این کتاب رمانی عاشقانه است و سوژه اصلی آن از داستان بیژن و منیژه شاهنامه گرفته شده و تمامی شخصیت ها و اسطوره های شاهنامه بعد از بازسازی و نمود در شخصیت های امروزی در داستان حضور دارند. این کتاب، داستان زندگی دو جوان را دنبال می کند که از انقلاب با تمامی اتفاق هایی که برایشان می افتد شروع می شود تا بعد از جنگ هم ادامه دارد.

بریده‌ای از کتاب آخرین پردۀ بیژن و منیژه

«آهان... صبر کن سرت را بگذارم روی زانوهایم تا گردنت خسته نشود. دیگر نباید از چیزی بترسی عزیزم. نگران هیچی نباش. تاریکی و سرما، تشنگی و گرسنگی و بدتر از همه تنهایی. همه‌اش تمام شد. من اینجایم. رسیدم بهت. خلاصه پیدایت کردم منیژه. چه دارم می‌گویم. اصلاً مگر می‌شد پیدایت نکنم؟ مگر کسی می‌توانست تو را از من قایم کند؟ خیلی سعی کردند، توی همه سال‌هایی که من و تو با هم بودیم و همدیگر را دوست داشتیم، اما هیچ‌وقت نتوانستند و همیشه دوباره به دستت آوردم؛ هرطور که شده بود. وقتی برگشتم، زینت گفت رفتی. در باز بوده و زدی بیرون. از این خانه و از من فرار کردی و کجایش معلوم نیست. درست وقتی که من سفر بودم. هوم... می‌دانستم دروغ می‌گوید. همیشه دروغ می‌گفت و من این موضوع را خیلی دیر فهمیدم. به من حق‌بده. بس که حواسم پی تو بود و فقط به تو فکر می‌کردم. ولی دیگر نباید ازش بترسیم. نه تو و نه من. دیگر زینتی وجود ندارد که بخواهد آزارمان بدهد که بخواهد با بدجنسی‌هایش بین ما فاصله بیندازد. خیلی تحملش کردم. خیلی وقت‌ها چشم‌هایم را می‌بستم و خودم را به خریت می‌زدم. نه اینکه رفت و آمدهایش را نمی‌دیدم و بویی از کثافت‌کاری‌هایش نبرده بودم که چه غلط‌هایی دارد می‌کند. همه‌اش از روی ناچاری بود».