حقیقت و هنر دینی

کتاب حاضر، پژوهشی است تخصصی در حوزة حقیقت و هنر دینی که به طور مفصل به شعر، ادبیات و هنرهای تجسمی دینی پرداخته است.

در فصل اول آن به مبانی نظری هنر، شعر و آثار تجسمی اختصاص دارد. در این فصل نویسنده به غیبت و انتظار عالم قدسی و کودکی هنر پرداخته و آن را به این نظریه پیوند داده است که هنر تا زمانی که به عالم قدسی نپیوندد کودکی بیش نیست و هنر امروزی در انتظار عالم قدسی به سر می برد. تجلی حقیقت در ساحت هنر بخش دیگر است که مددپور، پدیده های هنری را تجلی حقیقت می داند و آن را در راستای تبلور هنر قدسی ارزیابی می کند. هنر را به نقش ازلی و جاودانه رجعت می دهد و ممیزه هنر را تذکر به امر قدسی می داند. در این میان از تکنیک هنری نیز غفلت نمی ورزد و قالب و محتوا را هم سان می داند که می تواند تجلی گاه حقیقت در هنر باشد. نویسنده در فصل دوم، در تاریخ انگاری ادبیات ذیل فرهنگ منورالفکری مشروطه در ایران تأمل می کند و آن را با دید نقادانه می نگرد که جای بسی گفت وگو و بررسی دارد. در بخش ادبیات جدید وی علل نفوذناپذیری مدرنیته را بررسی می کند و آن را وارداتی می داند که بسترش را باید در جای دیگری جست وجو کرد، زیرا ادبیات مدرن ایران با پیشینه ای که دارد، غنی تر و پرصلابت تر از آن است که گریزگاه هنر مدرن غربی باشد.
در فصل سوم نویسنده بیشتر روی ادبیات امروز ایران تأمل کرده و علل ضعف داستان نویسی و شعر را به بررسی گرفته که به صورت پرسش و پاسخ ارائه شده است. در این باب نویسنده به ادبیات دینی کودکانه، آزادی و عالم کودکی، عالم فرهنگ و هنر، عالم خطر کردن، اشاره کرده است، همچنین به صورت مفصل در باب ماهیت و ذات هنر و ادبیات انقلاب و دفاع مقدس قلم فرسایی کرده است.
در پایان کتاب نویسنده به هویت هنری در کشاکش سنت و مدرنیسم پرداخته و به طور تخصصی به این بحث که سالهاست میدان کشاکش اندیشمندان اسلامی است، نگاه روشنی انداخته است. تا راه تازه در این افق تاریک باز کرده باشد.

بریده‌ای از کتاب حقیقت و هنر دینی

هنر به معنی کهن ،لفظ چنان جامع است که هگل دین عصر میتولوژی را دین ابداعی و هنری مینامد در این جهان بشر در ساحت خیال سکنی گزیده بود و به وصف عرشیان با زبان اشاره - تعلق خاطر داشت. بنابراین هنر سنتی مشرق زمین دیگر صرف محاکات زیبایی محسوسات نبود، بلکه ابداع معانی و گنجهای عرشی و تقرب به میدا قدسی تلقی می شد. در حقیقت با تعریف افلاطونی - ارسطویی هنر ساخت ابداعی حیات آدمی از مقام عرشی خود تنزل و به زمین تعلق پیدا میکند هنر برای هنر و صرف بیان زیبایی این جهانی، بی آنکه آدمی به روح و باطن غیبی عالم محسوس انتقال یابد، غایت نظرگاه یونانی هنر است.