مجله آفرینش

کنکاش این پرسش‌ها، در تاریخ ادبیات فارسی ما را به این نتیجه خواهد رساند که ادبیات فارسی تنها دربرگیرنده مضامین ادیبانه و شاعرانه نیست و حافظه تاریخی- فرهنگی ایران زمین را باید در آن جست.

بسیاری از متفکران سرزمین ما با پناه گرفتن در سایه سار درخت پربار ادبیات – بخصوص شعر موفق به انتقال حجم گسترده‌ای از تفکرات حکمی، عرفانی و فلسفی خود شدند. همین دقیقه ما را ناگزیر می‌کند که برای کشف و استخراج بنیان‌های فکری، فرهنگی، تاریخی، حکمی، فلسفی و عرفانی تمدن ایرانی – اسلامی و گشودن گره‌های کور عاطفی و ملی هویت در ایران، به ادبیات به ویژه آثار برجسته شاعران بزرگ پارسی‌گوی بازگردیم.

از همین رو فصلنامه آفرینش در تلاش است تا ضمن معرفی آثار شاخص شعر و داستان جوان کشور، محلی و محملی برای ارائه نقدهای ادبی راهگشا در عرصه ادبیات امروز ایران باشد.

فصلنامه آفرینش – شماره 1 منتشر شد. چگونه شعر بخوانیم؟، درددلی دردمندانه با دردنویسان، نگاهی و گذری به رمان و رمان‌نویسی، کارکرد گفتمانی سکوت، آدم‌های خانه‌ی عنقا و… از جمله عناوینی هستند که در این شماره از مجله می‌خوانید.

شاید این پرسش پیش آید که تمایل و توجه به شعر و داستان در این تنگنای زندگی، کدامین گره از کار فروبسته ما می‌گشاید؟ و در پی آن این پرسش از ذهن بگذرد که فلسفه توجه به ادبیات (به طور عام و ادب فارسی (به شکل خاص) برای چیست و در روزگار اقتدار علم به جستجوی چه می‌گردیم که ادبیات پاسخی درخور برای آن داشته باشد؟