عزای حسینی، در نگاه خمینی

متأسفانه برخی افراد از عبارت «کُلُّ یوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء» صرفاً این را متوجه می‌شوند که هر روز باید بر سیدالشهدا(ع) گریست. بله، هر صبح و شام باید بر سیدالشهدا(ع) گریست. اما گریه‏‌ای که ما را هر روز به مقابله با ظلم و حفظ مرام و مکتب سیدالشهدا(ع) بکشاند، نه گریه‏‌ای که در آن تحرک و مقابله نباشد. گریه باید انسان را وسط میدان حاضر کند؛ وگرنه گریه در کنج پستوهای خانه، بر زخم‏‌های بی‏‌شمار سیدالشهدا(ع) که در اوج قتال و در میدان مبارزه با ظالمان بر پیکر او وارد شده است، خنده‏‌دار به نظر می‏‌آید! عاشوراییان، حسین(ع) را تنها نمی‏‌گذارند تا در خانه‏‌های خویش برای موفقیت او دعا ‏کنند! آن‌ها به کربلا می‏‌آیند، نیمه‏‌های شب با او به دعا و مناجات می‏‌پردازند، در روز واقعه بر تنهایی و مصائب او می‏‌گریند، اما از همه مهم‏تر در کنار او شمشیر می‏‌کشند و می‏‌جنگند و تا زمانی که بدنشان نصیب سمّ ستوران و سرهایشان سهم نیزه‏‌داران نشود آرام نمی‏‌گیرند! »

#نسل_حسینی
#سوره_مهر
#کتاب_خوب_بخوانیم
#حوزه_هنری
@sooremehr