فانوس‌های‌ سنگی

 کتاب «فانوس‌های سنگی» به کوشش عبدالرحیم سعیدی راد وبا همکاری مرکز آفرینش‌های ادبی، تهیه شده است. این کتاب مجموعه‌ای از اشعار شاعران معاصر کشورمان با موضوع فلسطین است که در سه فصل با عناوین: «با زخم عمیقی در مشت»، «از خاک و خاطره و باد» و «درب یاب‌های تبعید» به بیان مظلومیت ملت فلسطین می‌پردازد. بخش‌های اوّل و دوّم کتاب اختصاص به شعرای ایرانی دارد؛ اما فصل سوم (درب یاب‌های تبعید) دربرگیرنده اشعار شاعران فلسطینی و غیرایرانی نظیر جبراً ابراهیم جبراً، محمدالاطوش، سالم جبران، محمود درویش، سمیع القاسم، احمد مطر و… می‌باشد.

ازجمله شاعران ایرانی که اشعار آنها در بخش اول و دوم آمده، می‌توان به قیصر امین‌پور، حمید سبزواری، محمود شاهرخی، سیروس اسدی، سلمان هراتی و… اشاره کرد. همچنین در ترجمه اشعار این کتاب مترجمانی نظیر صابر امامی، هادی محمدزاده، مهدی اسدی، موسی بیدج، یوسف بکار و… همکاری داشته‌اند. آنچه در ادامه می‌آید شعری است از سمیع القاسم شاعر فلسطینی که توسط صابر امامی ترجمه شده است: اسب‌سرش را سوار شدم/ به عزم صحراهای خشک/ به دنبال زمان جهان‌گرد/ در ازدحام زمین تنها بودم/ تنها برادرم – سخن – به امن بود/ محروم از جسارت و هراس/ از صحرا گذشتم/ چگونه برگردم؟/ چگونه بروم؟/ ای معبود زخم زننده/ تو حرارت میهن و تازیانه‌ای/ توشه‌ای… تمام توشه/ وتو… سفارش میعادی/ اینجا پاریس است/ اینجا بیروت است/ اینجا مسکو است/ غم‌های سرکشت را/ بر سینه اسب‌سر کشت می‌زنند/ وسفررا/ در گرسنگی تشنگی ادامه می‌دهم… / سوگند ای مولا/ ای که بر خارهای ما/گل میخک می‌نهی/سوگند/که هرگز زخم را نمی‌فروشیم/هرچند چاقوها اصرارکننده/ و خواهرمان/ در طول روزگار/ اسیر نخواهد ماند، هرگز/ چگونه فرار کنیم؟/ از دستگاه زمینی‌مان/ و چگونه نسل‌هایی از بغض را/ به دست فراموشی بسپاریم/ ای آهنگ کلام ما/ ای رؤیای برانگیزده‌ی‌ما/ ای تاریخ دزدیده شده! / سوارغم ها/ تا مرگ… / تا مرگ… / برده‌ای اسب سرکش تو می‌ماند.

بریده‌ای از کتاب فانوس‌های‌ سنگی

-با زخم عمیقی در مشت- عبد الجبار کاکایی- با شعله اشکی در چشم با نی لبکی در انگشت/ این تکه تنها مانده در غربت و غم ما را کشت/ میسوزد و میسوزاند، چون نی همه را در آتش/ می چرخد و می چرخاند ، چون دف همه را بر انگشت/ پوتین و پلاکی کهنه ، در چفیه نهم چون بقچه/ رو سوی فلسطین ،آرم، با زخم عمیقی در مشت/ مهمان توام فردا من ، هر چند نبینی با من/ جز خنده تلخی بر لب ، جز خنجر تیزی در مشت