هنگ ترسوها

‌خاطرات فرماندهی از گروهان هنگ 1 تیپ 413 عراق، کهدر زمان جنگ ایران و عراق در عملیات کربلای 5 ایرانیها بهنیروهای ایرانی پناهنده شده است.

راوی این خاطرات به شرح درگیریها در مناطق جنگی سید صادق،پنجوین، شلمچه و بصره و عملیات کربلای 5 ایرانیها پرداخته است.وجود جوخههای اعدام در جبهههای عراق جهت کسانی که بدوندستور مافوق مبادرت به عقبنشینی میکنند/ متهم کردن افسرانرده بالا عراقی به بیکفایتی از سوی یکدیگر/ شرب خمر افسرانارتش عراق/ مجوس خواندن ایرانیها توسط صدام حسین/ دریافتمدال شجاعت توسط راوی از طرف صدام حسین/ پرت کردن 3اسیر ایرانی از هلی کوپتر به دست هشام صباح الفخری/ بمبارانشیمیایی منطقه پنجوین توسط عراقی ها/ تأکید راوی مبنی بر وجودامدادهای غیبی برای ایرانیها با ذکر چندین نمونه/ رفتار غیر انسانیعراقیها با اعضای سپاه پاسداران و بسیجیان اسیر/ وجود مؤثرحجةالاسلام ابوترابی و برخورد راوی با وی/ منافقین و همکاریآنان با حزب بعث و شرحی بر عملیات کربلای 5 ایرانیها موارد عمدهنقل شده در این خاطرات است.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب هنگ ترسوها

در بخشی از خاطرات سروان فهمی الربیعی درباره دیدار با صدام آمده است:« در آن جنگ لعنتی، ما وابسته به چیزی بودیم که آن را وطن می نامیدیم. من افسر بودم و جنگ هایی را که از سر گذرانده ام، به یاد می آورم... آن روزها درک و احساس همگان، در جهت جنگ و همراه با آن رهبر شکست خورده و ملعون جاری شده بود... آسمان از هواپیماها و مرگ پوشیده شده بود... دوستانم غسان قرناوی، صباح مهدی، لؤی حقی و دیگران کشته شدند. بدون اینکه شوقی داشته باشم، به حرف های مردم کوچه و خیابان گوش می دهم؛ از ترب فروش گرفته تا راننده ها و دربان ها... همة آن ها یاوه گویی می کنند. به پیام های رادیو گوش می دهم و چند ایستگاه رادیویی را می گیرم: ـ اینجا صدای امریکا است؛ این صوت الجماهیر است؛ اینجا صدای بغداد است؛ این رادیوی کویت است؛ اینجا رادیوی سعودی است؛ این صدای شورای همکاری خلیج [فارس] است؛ اینجا رادیو لندن و ... همة رادیوهای دنیا با ما هستند... دروغ و دروغ و دروغ. آن ها فقط پیروزی های نظامی ما را بیان می کنند. همه چیز در قلب ها، از تلخی گرفته تا شیرینی، پنهان می شود. و مردم کشور من، مانند قورباغه هایی که یک چشمشان را بیرون آورده باشند، نه می گویند، نه می خندند و نه قیام می کنند. آنان بیهوده گو هستند و فقط هنر حرّافی را خوب بلدند.»