پایی در غزه

این اثر روایت‌هایی از شانزده نویسنده است که نسبت خودشان را با غزه و در جواب سوال «ما چه نسبتی با غزه داریم؟»، نوشته‌اند.

چند هفته بعد از شروع طوفان‌الاقصی، مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری تعدادی از داستان‌نویسان را دعوت کرد تا درباره فاجعه‌ای که در غزه رقم خورده، گفت‌وگو کنند. پس از این جلسه اکبری دیزگاه با هم‌فکری بهزاد دانشگر مدیر دفتر ادبیات داستانی حوزه هنری از تعدادی از نویسندگان دعوت کردند تا ضمن تفکر بر روی سوال «ما چه نسبتی با غزه داریم؟»، درباره این موضوع بنویسند.

بریده‌ای از کتاب پایی در غزه

در بین بسیاری از فیلسوفانی که استعمار را توجیه می کنند تا مرد سفید اروپایی شاد و خوشبخت زندگی کند ژیل دلوز سمت کشورهای استعمار شده می ایستد و از حق مسلم فلسطین میگوید از اینکه «آنچه فلسطینی ها پرتاب میکنند سنگهای خودشان است، سنگهای زنده سرزمینشان امروز به خوبی می دانم که چطور ابتدا ذهن به استعمار در می آید و بعد زمین و خاک تقدیم استعمارگر می شود. نه اینکه نباید فلسفه غرب خواند، اما سطل آبی باید ریخت بر باور اینکه مسیر اندیشه ما از مسیر اندیشه غربی میگذرد. فلسفه در غرب نسبتی با روح زمانه غربی دارد؛ روحی که جان مایه آن سلطه بر دیگری است و باید در این روح زمانه رخنه کرد تا عالمی جدید داشت و فلسفه و اندیشه ای جدید.