کافه ماگنولیا

فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی ایران را در محدوده زمانی سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ روایت می‌کند.

کافه ماگنولیا چهارمین رمان از چهارگانه منیژه آرمین، با محوریت تاریخ معاصر نگارش شده است.

شخصیت‌های داستانی و واقعی در کافه ماگنولیا در سی و پنج فصل تحت‌تاثیر شرایط حاکم بر جامعه قصه را پیش می‌برند. داستان رمان هم از زوایای متفاوتی بیان می‌شود که به شناخت فضای حاکم بر کشور و انسان فردی و اجتماعی ایران در صد سال اخیر کمک می‌کند.

آرمین در ابتدای کتاب خلاصه‌ای از سه رمان قبلی خود از جمله شب و قلندر، شباویز و شانزده سال آورده است تا مخاطب ضمن یادآوری آن چه در سال‌های قبل خوانده بر روی داستان تازه نویسنده تسلط بیشتری پیدا کند.

آرمین در مقدمه، درباره انگیزه‌اش از یادآوری آن چه در سه جلد قبلی گذشته، آورده است: خلاصۀ کتاب، البته، ظرافت و فضای اصل داستان را ندارد و فقط بسنده می‌کند به دادن اطلاعات کلی به خواننده و امید است که برای خوانندۀ محترم انگیزه‌ای باشد تا به اصل کتاب مراجعه کند.

بریده‌ای از کتاب کافه ماگنولیا

همه جا و همه چیز بوی نفت ،گرفته حتی عشق که در کافه ماگنولیا به شکل زن و مردی سفیدمو ظاهر شده بود؛ در گفت و گوهای نهان و عیان از مادام گرفته تا خانواده رضاداد و خورشید خاله که با اصواتی بلند احساسات خود را ظاهر می کرد ،اما بعد از مدتی حرفهای در گوشی به پایان رسید. انگار ساکنان کافه ماگنولیا به این نتیجه رسیدند که آنها سالها پیش شاید هم قرنها پیش باهم ازدواج کرده بودند.