قاصدک

همه داستان «قاصدک» در پاره‌ای از یک روز و در صفحاتی اندک روایت می‏شود، اما گستره داستان به وسعت  تمام جنگ و دلتنگی‌های آدمیان است. موذنی  در این داستان شاعرانه، قصه زنی را روایت می‌کند که همسرش به جنگ رفته و حالا قاصدکی از او خبر آورده. او گاه به بیان واگویه‌ها و زمزمه‌های زن […]

همه داستان «قاصدک» در پاره‌ای از یک روز و در صفحاتی اندک روایت می‏شود، اما گستره داستان به وسعت  تمام جنگ و دلتنگی‌های آدمیان است. موذنی  در این داستان شاعرانه، قصه زنی را روایت می‌کند که همسرش به جنگ رفته و حالا قاصدکی از او خبر آورده. او گاه به بیان واگویه‌ها و زمزمه‌های زن برای شوهرش می‌پردازد، گاه از زبان زن به بیان حالات و احوالات پسرک‌شان امید روی می‌آورد که  حالا برای خودش مرد کوچکی شده است و گاه راوی تنهایی زن می‌شود؛ در همه وضعیت‌های روایت هم داستانش پهلو به پهلوی شعر می‌زند، بی آنکه از کلمات آهنگین و تشبیهات شاعرانه سود بجوید؛ چراکه این شاعرانگی در ذات داستان موذنی و تنهایی زن نهفته است؛ تنهایی باشکوهی که رنگ ملال به خود نمی‌گیرد.
موذنی داستان این زن و پسرک  و قاصدک را  با زبانی نرم  اما استوار پیش می‌برد تا در پایان داستان، خواننده دریابد که قاصدک، حامل خبر شهادت مرد بوده است. این پایان‌بندی هم، منطبق با همه داستان، به دام احساساتی‌گرایی نمی‌افتد و وجهی حماسی و غرورانگیز دارد.  حالا وقتی که خواننده، کتاب «قاصدک» را می‏بندد،  شاید نم اشکی را هم گوشه چشمش احساس کند که داستان خوش‌ساخت و موجز  موذنی برایش به ارمغان آورده است.