کفش‌های سرگردان

برای دیدن چهره زنان ایرانی در دفاع هشت ساله، آیینه‌ای شفاف‌تر از گفتار و نوشتار خود آنان نیست. زنانی که در خطوط مختلف نبرد ایستاده‌اند تا از آنچه که دوست دارند. دفاع کنند. بسیاری از این زنان به خاک افتادند. بسیاری به اسارت دشمن درآمدند،
بسیاری زخم برداشتند، بسیاری بر بالین مجروحان جنگ بیدار ماندند و آنانی که به خانه بازگشتند بسیار نیستند. برای این زنان هنوز جنگ به پایان نرسیده است. زیرا همواره رنج چشم انتظاری و زخم هایی که با آن هم خانه‌اند، چون تابلویی از دیواری که امید، هاشورهایی از روشنی بر آن تابنده است.
این کتاب،‌ خاطرات خود نوشته یک زن پرستار آبادانی‏ از سال اول جنگ تحمیلی عراق عیله ایران در شهرهای آبادان، خرمشهر، بهبهان، تهران و دزفول است.

راوی خاطرات، زنی است که در دزفول به سبب اشتغالش در بیمارستان به عنوان پرستار با بسیاری از مجروحان و رزمندگان ایرانی مواجه بوده است. وی و همسرش، هر دو در بیمارستان نیروی هوایی ارتش در دزفول مشغول خدمت بودند که عراق به طور ناگهانی به ایران حمله می کند. راوی در آن زمان با دو فرزندش، در خرمشهر، به سر می برده است. از همین رو، همراه خانواده پدری به بهبهان می‌روند و پس از تحمل مشقت و سختی‌های بسیار، خانه و کاشانه‌اش را رها می‌کند و از مقابل عراقی‌ها می‌گریزد اما وی برای ادامه خدمت ناگزیر به بیمارستان ارتش در دزفول باز می‌گردد. بخش اعظم خاطرات به بمباران‌های دزفول، مجروحان شهر و رزمندگان اختصاص دارد. سهیلا فرجام‌فر سال 1335 در آبادان متولد شد و تا هنگام اخذ دیپلم در آبادان ساکن بود. برای ادامه تحصیل در دانشکده پرستاری نیروی هوایی به تهران رفت و پس از فارغ‌ التحصیلی در سال 1356 به دزفول نقل مکان کرد و به دلیل آغاز جنگ تحمیلی از سال 1360 تا کنون در تهران به سر می‌برد. او حدود 10 سال است که با نشریات زن روز، کیهان و مجله فضیلت خانواده همکاری دارد
این کتاب یک اثر تاثیرگذار است. چون راوی با یک حس کاملا زنانه و لطیف به مسئله جنگ نگاه کرده و از احساس‌ ورزی به دور است. نویسنده مسائل را با همان وجه و گویش بومی برای انتقال مفاهیم به کار برده که این باعث صمیمیت اثر شده است. از طرفی به خاطر داشتن تجربیات و اطلاعات کافی در زمینه پزشکی نسبت به تمام موقعیت‌های اطراف احاطه داشته و آن‌ها لمس کرده و توانسته به مخاطب انتقال دهد.
راوی دچار یک وجه دوگانه شده و به تصویر‌سازی از صحنه‌ها می‌پردازد. در ابتدای اثر بیشتر داستانی روایت می‌کند، ولی در پایان حس خاطره‌گویی به خود می‌گیرد و به هر حال «کفش‌های سرگردان» اثری دو وجهی در قالب خاطره و داستان است. به دلیل صمیمیت در نگارش و ارتباط با شخصیت‌های داستان، این اثر ملموس‌ و عینی‌ شده و به نوعی نزدیکی و خویشی برای خواننده به وجود آورده است.

بریده‌ای از کتاب کفش‌های سرگردان

برای دیدن چهره زنان ایرانی در دفاع هشت‌ساله آیینه‌ای شفاف‌تر از گفتار و نوشتار خود آنان نیست زنانی که در خطوط مختلف نبرد ایستادند تا از آنچه که دوست دارند دفاع کنند بسیاری از این زنان به خاک افتادند بسیاری به اسارت دشمن در آمدند بسیاری زخم برداشتند بسیاری بر بالین مجروحان جنگ بیدار ماندند و آنانی که به خانه بازگشتند بسیار نیستند. برای این زنان هنوز چنگ به پایان نرسیده است؛ زیرا همواره رنج چشم‌انتظاری و زخم‌هایی که با آن هم‌خانه، اند چون تابلویی از دیوار دلشان آویخته است. دیواری که امید هاشورهایی از روشنی بر آن تابانده است. واحد زنان دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری که چراغ آن در مردادماه سال ۱۳۷۹ در اتاق کوچکی روشن، شد تلاش می‌کند ما را برای دیدن دنیایی از فداکاری و صبر و امید دعوت کند. دنیایی که فقط آیینه نوشته‌ها و گفته‌های این زنان بزرگ می‌توان دید.