خدا کریمه … شاه‌باجی

بریده‌ای از کتاب خدا کریمه … شاه‌باجی

نوید سرفه میکند سینه اش خس خس دارد. سه ماه بود حقوقمون رو کم کرده بودن زن و بچه دارها ناله شون بلند بود. آبی که هر ماه به اسم حقوق میدادن کفاف یک نفر رو میداد من اما عین خیالم نیست مطمئنم به اومدنش زن باز هم نگاهی به آسمان خاکستری و کدر می اندازد: دلم شور میزنه زن شیش خالی و جرم گرفته را داخل دهان بچه میگذارد بچه شیشه را با ولع مک میزند. صدای فسفس میدهد رو به نوید میگوید تاکی نگهت میدارن؟ نوید سری تکان میدهد و لبهای خشکش را چین میدهد: نمیدونم دو ،ماه سه ماه بیشتر کمتر زن دستش را گاز میگیرد؛ شور و چسبناک است بمیرم و این قدر شرمنده نباشم به بازوی دختر سقلمه میزند دختر نفسش را با فشار بیرون میدهد خودت گفتی نوید از انبارشون آب بدزده. تقصیر من نیست! دلش میخواهد ادامه دهد، جیغ بکشد اما میترسد بوی دهانش برسد به نوید