این ترک پارسی‌گوی

حسین منزوی شاعر، مقاله‌نویس و مترجم برجسته ایرانی بود که تأثیرات زیادی بر جهش‌های ادبی ایران داشت.

حسین منزوی در نخستین روز از پاییز ۱۳۲۵ در زنجان متولد شد. در رشتۀ‌ ادبیات و پس از آن جامعه‌شناسی مشغول شد و هر دو را رها کرد. علاقه‌اش به شعر و غزل باعث شد از همان جوانی به شعر گفتن بپردازد. نخستین دفتر شعرش را با عنوان «حنجرۀ زخمی تغزل» در ۲۵ سالگی به چاپ رساند. عمده‌ترین شهرت منزوی به خاطر غزل‌هایی است که می‌سرود. به اعتقاد بسیاری از شاعران هم‌دوره‌اش، منزوی توانست تحول جدیدی در غزل‌سرایی معاصر به وجود بیاورد. منزوی منظومۀ «حیدر بابا سلام» محمدحسین شهریار را به صورت شعر نیمایی ترجمه کرد. «با عشق در حوالی فاجعه»، «شوکران و شکر»، «حنجره‌ زخمی تغزل»، «با عشق تاب می‌آورم»، «به همین سادگی»، «از خاموشی‌ها و فراموشی‌ها» و «با سیاوش از آتش» از آثار منتشرشده‌ او هستند. منزوی پس از انقلاب به زادگاهش زنجان برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا ماند. او در ۱۶ اردیبهشت‌  ۱۳۸۳ درگذشت و سپس برای خاک‌سپاری به زادگاهش منتقل شد.

بریده‌ای از کتاب این ترک پارسی‌گوی

دفتر شهریار همیشه برای تسخیر دل مشتاق من طرفه‌هایی در آستین داشته است. اگر در بیست‌سالگی غزل‌های عاشقانه‌اش را دوست می‌داشتم و در سی‌سالگی «ای وای مادرمِ» او را می‌پسندیدم و در چهل‌سالگی با «هذیان دل»اش در آفاق شور و حال پر می‌گشودم، امروز، در عین حال که تمامی آن شعرها را که سوگلی‌های بیست‌سالگی و سی‌سالگی و چهل‌سالگی‌ام بوده‌اند، دوست می‌دارم، با غزل‌های جاافتاده‌تر پیرانه‌سرش خلوت می‌کنم. دیوان و دفتر او از کتاب‌های بالینی من است. کمتر شعری را از اشعار معاصران به اندازۀ «هذیان دل» خوانده و زمزمه کرده‌ام. این شعر و بسیاری دیگر از شعرهای شهریار گریزگاه‌های مهربان تنهایی‌های من و همدل و هم‌آواز شیدایی‌های من‌اند. اگر دفتر خواجه صحنۀ «فال» من بوده باشد، دیوان شهریار عرصۀ «تماشا»ی من است.