بی آرام

 اسماعیل فرجوانی فرماندهٔ تیپ یکم لشکر هفت ولیعصر و در عملیات کربلای چهار فرماندهٔ گردان کربلا و غواصان پیشرو بود که در عملیات مذکور شهید شد.

نویسنده در ابتدا خاطرات نیروهای گردان کربلا دربارهٔ فرمانده، اسماعیل فرجوانی، را از دو تن از دوستان حاج اسماعیل شنید و ثبت کرد. ارادت آن‌ها به فرمانده‌شان بعد از ۳۵ سال بسیار جالب توجه است. همچنین حدود چهل ساعت با افرادی که دربارهٔ اسماعیل فرجوانی صحبت کرده بودند، مصاحبه شد. نامرتبی مصاحبه‌ها، روایت‌های ناقص و تکراری‌بودن برخی مطالب بدون آنکه مصداق عینی داشته باشد از جمله مشکلات نگارش این زندگی‌نامه بوده است. سرانجام «بی‌آرام» در ۱۳ فصل و با روایت ۹ نفر نوشته شد تا زندگی کوتاه اما پربرکت اسماعیل فرجوانی را به‌تصویر بکشد.

بریده‌ای از کتاب بی آرام

اسماعیل رفت و بی قراری من شروع شد. فقط دو سه روز از رفتنش گذشته بود؛ اما من آنقدر دلتنگش شده بودم که دلم می خواست بال درمی آوردم و پیش او می رفتم. مدام منتظر بودم کسی خبری از او بیاورد. با حاج خانم رفته بودم خانه خیابان سیروس. هی از پله ها پایین می آمدم و می پرسیدم: حاج خانوم، کسی خبری نیاورد؟ می گفت: دختر، اسماعیل تازه رفته. مگه تا حالا شده این پسر بره منطقه و زودتر از یه ماه برگرده! بی قرار بودم؛ بی قرار! "