دختران اُ.پی.دی

کتاب «دختران اُ پی. دی» شامل خاطرات مینا کمایی، زنی آبادانی از روزهای پر تلاطم دوران دفاع مقدس ( از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۴) است. در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، مینا کمایی با جمعی از دوستانش امدادگرى را در بیمارستان امام خمینى (ره) شرکت نفت ‏آموزش می‌دادند. وی در‌‌ همان سال با تأسیس بسییج خواهران آبادان، همراه با دوستانش که به دختران O. P. D معروف بودند، به فعالیت‏ در بسیج می‌پرداخت و براى امدادگرى و واکسیناسیون به روستاهاى‏اطراف آبادان مى‏‌رفت.

خاطراتى از دوران کودکى، زمان تحصیل در مدرسه و پیروزى انقلاب‏اسلامى، فعالیت طرفداران گروه خلق عرب براى تصاحب خرمشهر، عضویت در جبهه حزب‏اللّه در مدرسه، پس از پیروزى انقلاب اسلامی ورویارویى‏‌ با گروه‌هاى مجاهدین خلق (منافقین)، خلق عرب و کمونیست‏‌ها، شرکت در کلاس‏هاى مختلف عقیدتى وسخنرانى‏هاى مذهبى، به‏شهادت رسیدن خواهر نوجوان راوى‏توسط منافقین در اصفهان، دیدار با امام خمینى (ره)، پذیرایى از خانواده شهدا در هتل بهبهان، انفجار انبار دارویى بیمارستان نفت ‏توسط عراقى‏‌ها و وضعیت شهر خرمشهر پس از آزادى، عمده موارد مطرح شده در این خاطرات است.
مینا کمایی از دختران شجاع آبادان بود که پس از شروع جنگ تحمیلی به رغم ناامنی شهر، در آبادانی که زیر آتش توپ و خمپاره بود ماند و به همراه تعدادی از دوستانش کار امدادرسانی به مجروحان را انجام داد؛ او و همراهانش خطر را به جان خریدند تا به دیگران کمک کنند و مایه دلگرمی باشند. مینا کمایی در این کتاب خاطرات خود را بازگو کرده است و خواننده را به روزهای آغاز تجاوز رژیم بعث عراق به ایران اسلامی می‌برد.
در مقدمه کتاب اشاره شده است که اثر حاضر حاصل ۱۱ ساعت مصاحبه با راوی (مینا کمایی) است. مصاحبه‌گر (لیلا محمدی) نوشته است: «پس از پیاده شدن نوار‌ها بر روی کاغذ با ۷۰۰ صفحه خاطره رو برو بودم و تقاضای خانم کمایی که مایل نبودند بخشی از خاطرات چاپ شود. حال می‌بایست بدون هیچ دخل و تصرفی با رعایت ترتیب نقل راوی مابقی خاطرات طوری بازنویسی می‌شد که در سندیت اثر خدشه‌ای وارد نشده و در تاریخ شفاهی جنگ اثری قابل استناد به شمار آید…».‌ نظر علی الله سلیمی: اکنون که سال‌ها از پایان جنگ تحمیلی حکومت بعثی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد، بخشی از خاطرات آن دوران را می‌توان در کتاب‌های خاطره مربوط به زمان جنگ جست‌و‌جو کرد که خوشبختانه در این زمینه آثار قابل تامل متعددی تاکنون چاپ و منتشر شده است. یکی از این آثار، کتاب «دختران ا. پی. دی» است. کتاب با توصیف روزهای شاد دوران کودکی راوی در یکی از خانه‌های شرکت نفت در منطقه فرح آباد (قدس) آبادان شروع می‌شود. نثرِ کتاب ساده است. آن‌قدر ساده و شبیه به کلامِ واقعی که انگار خواننده دارد همراه با خاطره‌گو در خیابان‌های آبادان راه می‌رود و او هر دفعه بخشی از خاطره‌ای را که گوشه‌های شهر یا آدم‌ها به یادش می‌آورند، تعریف می‌کند. مخاطب با راوی به فضای قبل از انقلاب و روزهای مدرسه‌اش می‌رود. درخیابان‌های آبادان تظاهرات می‌کند. با اردوهای جهادی به روستا‌ها سرک می‌کشد.

بریده‌ای از کتاب دختران اُ.پی.دی

یواش، داد نزن، مامان خوابش برده.» گرمای آفتاب تابستان، کفِ سیمانیِ حیاط را داغ کرده بود. آبِ شط کم‌کم، کفِ حیاط را پُر می‌کرد. پاچهٔ شلوار‌هایمان را بالا زدیم و منتظر ماندیم که آب کاملاً کفِ حیاط را پُر کند. مهران و مهرداد با پارچه، درزِ آهنیِ کوچه را مسدود کردند. بعد از جمع شدنِ آب توی حیاط بالا و پایین می‌پریدیم. بازی می‌کردیم. آب تا زانو‌هایمان می‌رسید. از داخلِ آن گوش‌ماهی جمع می‌کردیم و به هم نشان می‌دادیم.