ب‍ازوان‌ م‍ولای‍ی‌

شاید بشود گفت در اواسط دهه 70، مرتضی امیری اسفندقه با مثنوی بلند «بازوان مولایی» به جامعه شعری آن سال‌ها معرفی شد و البته از آن شعر عبور کرد. اکنون این شعر در کارنامه 30 ‌ساله شاعر ما آن‌قدرها نمود ندارد، ولی در آن سال‌ها شعری بود متمایز، مؤثر و خاطره‌برانگیز.

شاعر ما این مثنوی 130 بیتی را در سوگ برادر شهیدش سروده است و هم از این روی، شعر سرشار است از عاطفه‌ای صادقانه و راستین. توصیف شاعر از آن شهید، یک توصیف کلی نیست که فقط به ذکر مقام شهید و احیاناً درد و داغ‌هایی کلی خلاصه شود، بلکه او در اینجا از تجربه‌های عینی یک برادر شهید می‌گوید.

بریده‌ای از کتاب ب‍ازوان‌ م‍ولای‍ی‌

از آن قبیله که طفلان خطر لقب دارند قبیله‌ای که عموها پدر لقب دارند ... تو از شکستن پشت پدر چه می‌دانی؟ تو بهتِ دیدن نعش پسر چه می‌دانی؟ ... تو هیچ کرده‌ای احساس، جای خالی را؟ تو درک کرده‌ای آیا شکسته‌بالی را؟ تو هیچ ناله خواهر شنیده‌ای در شب؟ به سمت بستر مادر دویده‌ای در شب؟