جشنواره اندوه

فدوی نیز که شعر را از برادرش فرا گرفته بود، به صف شاعران جنبش شعر “حرّ” و یا تعبیر امروزی شعر مقاومت مانند محمود درویش، سمیح القاسم، توفیق زیاد، سالم جبران و معین بسیسو و دیگران پیوست و اشعار موثری را در سوگ ملت و مردمانش و خصوصا رنج مضاعف تبعید و خشونت بر علیه زنان و کودکان و سرزمینش سرود.

اشعارش در میان فلسطینیان و جوانان میهن خویش هماره با استقبال گسترده‌ایی مواجه شده است. چراکه جوانان و هموطنانش را به مقاومت  مدنی و مبارزه غیرخشونت‌آمیز دعوت می‌کرد. شعر طوقان انعکاس واقعی تمامی رنج‌ها و مشقت‌های تاریخی مردمان و سرزمین فلسطین است. در شعر طوقان سرزمین و خانه به‌صورت استعاره‌ی مادر، مام و وطن به وضوح بکار برده می‌شود. او در اشکال و مظاهر طبیعت نقش مؤثر مادر و زن را می‌ستاید و آغوش زمین را بر باروری و زایش و صلح و دوستی می‌ستاید.

بریده‌ای از کتاب جشنواره اندوه

دیگر چیزی نمی‌پرسم/ از اتفاق مرگ در سرزمینم/ به خاطر تبدیل‌شدنم به علف/ به خاطر درآمیختنم به گل/ به اینکه سبدی گل شوم/ کودکی به‌ روزی دیگر/ در سرزمین من/ انتخاب خواهد کرد/ تمام آنچه می‌پرسم/ این است/ که در دامن کشورم بمانم/ درست شبیه خاک/ درست شبیه علف/ شبیه گل