جشن فراموشی

شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

کتاب جشن فراموشی‌ حدود ۵۰ شعر در قالب رباعی را در بر دارد. این شعرها را میلاد عرفان پور سروده است. رباعی‌های این کتاب تنوع موضوعی دارند. مرگ در آثار این شاعر، به‌ویژه در این کتاب، جایگاه ویژه‌ای دارد؛ شاعر همچنین به موضوع شهر، توحید و موضوعات آیینی پرداخته است.

بریده‌ای از کتاب جشن فراموشی

در حنجره، های و هوی خاموشی هاست چشمم همه پرده خطاپوشی هاست تا کینه به دل راه نیابد، هرشب در حافظه ام جشن فراموشی هاست