نورچشمی

در دل پیچ‌وتاب‌های زندگی، هر کدام از ما به دنبال چراغی هستیم تا راهمان را در تاریکی‌ها روشن کند. کتاب «نورچشمی» نوشته مهدیه جلالی، دقیقاً همان چراغی است که می‌تواند در دل تاریکی‌های زندگی، مسیر روشنایی را به ما نشان دهد. این اثر نه‌تنها یک داستان است، بلکه سفری است در عمق روح و روان انسان‌هایی که هر یک به دنبال معنایی برای وجود خود هستند.

این رمان داستان نوجوانی به نام ماجد را روایت می‌کند. ماجد پس از آغاز جنگ تحمیلی در خرمشهر تصمیم می‌گیرد با دوربین عکاسی برای حفظ هویت شهدا و زخمی‌ها به‌خصوص مادران و فرزندانشان از چهره‌هایشان عکاسی کند.

«نورچشمی» داستانی است مملو از عشق، غرور، تنفر، و شکست‌هایی که هر انسانی در زندگی با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کند.

بریده‌ای از کتاب نورچشمی

با دوربین می‌توانستم پرواز کنم. لابه‌لای مرغ‌های دریا اوج بگیرم و بعد ناغافل شیرجه بزنم سمت ماهی‌های کوچک فرز. یا توی نخلستان با بلبل خرما، شیره رطب‌ها را بمکم و زیر سایه پیش‌ها چرت بزنم یا بروم توی نیزار و با سنجاقک‌های رنگی حرف بزنم و بگویم هر وقت خزال دلش از امه گرفت و رفت لب شط و خواست پاهای حنابسته‌اش را توی آب بزند و دلش را خالی کند، روی شانه‌هایش بنشینند و دلداری‌اش بدهند.