بدو دجله بدو

“بُدو دجله، بُدو”فقط یک سفرنامه نیست، بلکه یک تجربه است. نویسنده، معصومه صفایی‏راد، شما را با خود به یکی از عمیق‌ترین سفرهای معنوی و فرهنگی می‌برد: سفر اربعین به عراق. این کتاب، فقط روایت گام‌های پای پیاده به سمت کربلا نیست؛ بلکه یک پل معنوی است که شما را از زندگی روزمره به دل تجربیاتی می‌برد که هم شخصی و هم جهان‌شمول هستند.

در هر صفحه، صفایی‌راد با زبانی زیبا و دلنشین، خواننده را در سفری غنی از لحظات انسانی، دیدارهای ناب و فرهنگی عمیق غرق می‌سازد و با دقتی خیره‌کننده و احساسی صادق، جلوه‌هایی از عراق را به تصویر می‌کشد که کمتر در رسانه‌ها دیده می‌شود. او به عنوان یک راهنمای هوشمند و دلسوز، شما را از نجف تا کربلا و فراتر از آن همراهی می‌کند، به شما اجازه می‌دهد از طریق دیدگاه‌هایش به درک عمیق‌تری از این سفر معنوی و فرهنگ‌هایی که در آن نهفته است، برسید .

بریده‌ای از کتاب بدو دجله بدو

عراق کشور دجله بود و بغداد شهر دجله. دجله مثل ماری از بالا تا پایین شهر خزیده بود؛ مثل پیچک روی دیوار؛ مثل زنجیر نازک گردنبندی که روی گردن دوشیزه جوانی پیچیده و زیباترش کرده بود. یاد حرف آدم‌هایی افتادم که در زمان صدام و با هزار مکافات راهی زیارت کربلا شده بودند. بغداد نقطه حساس سفر بود. گلی بود که جلاد توی مشتش داشت و نمی‌خواست چشم ایرانی جماعت به آن بیفتد. تمام مسیری که اتوبوس‌های زائران ایرانی از بغداد گذر می‌کرد، پرده‌ها باید کشیده بود و سرک کشیدن و دزدگی نگاه کردن به عروس صدام گناهی بود نابخشودنی. من اما حالا بعد از بیست و اندی سال خیره‌خیره به رخ این عروس زل زده بودم!