پسر آسید مصطفی

اتفاقی است که برای سیدمجتبی عبدالهی فرزند اول سیدمصطفی و زهراسادات اتفاق افتاد. او که سوم خرداد 1330 در تهران و در بیمارستان زنان پیچ‌شمیران به دنیا آمده است، با دیدن یک عکس، عاشق و مقلد امام (ره) می‏‌شود؛ با ظلم و جور حکومت پهلوی می‏‌جنگد؛ در تظاهرات‏‌ها شرکت می‏‌کند و مجبور می‌‏شود از این مدرسه به آن مدرسه برود تا نیروهای امنیتی او را شناسایی نکنند. یک روز رئیس شهربانی کل کشور را می‌‏زند و برای اینکه ساواک او را دستگیر نکند، از خیر دانشگاه می‏‌گذرد و خدمت سربازی‌‏اش را در ترویج و آبادانی پادگان کرج و شرکت زراعی الیگودرز به پایان می‌‏برد.

سیدمجتبی با پایان خدمت سربازی، در کنار شغل آزاد، دست توی دست خیرین نظام‌‏آباد می‌‏‏گذارد، مسجد می‏‌سازند و به نیازمندان کمک می‌‏کنند. او همراه دوستانش چند خانه و مرکز فساد را به هم می‏‌ریزد، در تصرف پادگان‏‏‌های عشرت‌آباد و لویزان شرکت می‌‏کند و پس از حضور در ستاد استقبال امام، در اولین روز از پیروزی انقلاب اسلامی، عضو کمیته انقلاب اسلامی می‌‏شود. او مسئول عملیات و جانشین انتظامی کمیته منطقه هفت و فرمانده کمیته فرعی 15 خرداد می‌‏شود و پا به پای همکارانش با گروهک‏‌ها مبارزه می‌‏کند تا اینکه جنگ شروع می‌‏شود.

بریده‌ای از کتاب پسر آسید مصطفی

تا موتور استارت خورد. با مشت با صورت تیمسار کوبیدم. روی زمین افتاد. پاسبان دستپاچه به طرفم آمد. با لگد به شکمش زدم و او را هم روی زمین انداختم. بچه ها پریدند روی موتور. جلو نشستم و گاز موتور را گرفتم. به طرف میدان فردوسی می رفتم که ماشین های شهربانی آژیرکشان دنبالمان افتادند. میدان را از دست چپ دور زدم. ماشین هایی که میدان را دور می زدند و از روبه رو می آمدند، دست گذاشتند روی بوق و چراغ زدند. پیچیدم توی فرعی. ماشین های شهربانی هنوز دنبالمان می آمدند.