به صرف قهوه و پیتا

جوان‌های بوسنیایی تقریباً ایران را نمی‌شناسند. بس‌که نبودیم در این سال‌ها. قهرمانشان ترکیه‏‌ای‌ها هستند. حق هم دارند؛ با آن همه کار فرهنگی که ترکیه می‌کند. سریال‏‌هایشان هم که همیشه در صحنه حضور دارند.

همین روزهای سفر ما هم در حال پخش سریال soz «عهد» بودند؛ سریالی اکشن دربارهٔ حضور سربازان ترکیه‏‌ای در مبارزه با تروریست و داعش در سوریه. ترکیه یک جور اتوپیای آن‏‌هاست؛ مدینهٔ فاضله. سهم مهاجرت به ترکیه هم در زمان جنگ زیاد است. در کل جمعیت بوسنیایی‌های ساکن ترکیه از بوسنیایی‌های بوسنی بیشتر است. بهتر است بگوییم بوشنیاک. اما بین سی‌ساله‏‌ها به بالا کسانی هستند که ایران را زمان جنگ یادشان هست. یک «دُبار حُمینی» (خمینی خوب) می‌گویند و معمولاً خاطره‌‏ای از غذا و کمکی که از ایرانی‌ها گرفتند دارند. با این خاطرات خوش، دوستمان دارند و تقریباً همه‌شان یک سؤال می‌پرسند: «این ‏همه سال کجا بودید؟!»کجا بودیم؟ از صدقه‏‌سری صلح دیتون نبودیم؛ شرطی بود که امریکایی‌های بعد از صلح برای این کشور گذاشتند، خروج تمام نیروهای خارجی. کم‏‌کاری خودمان هم که البته همیشه حرف اول را می‌زند توی این‏‌طور کارهای فرهنگی.

بریده‌ای از کتاب به صرف قهوه و پیتا

صدای اس ام اس موبایلم می آید: «شما به شبکه صربستان متصل شدید. نرخ مکالمه ...» دیگر مطمئن می شوم دزدیده شدیم! بقیه به تئوری دزدیده شدن می خندند ولی من فراوان خوانده ام. توی بالکان جنگ تمام نمی شود؛ از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. وضعیت صلح اینجا آتش زیر خاکستر است. صرب های منطقه دل خوشی از حضور ما ندارند و به زور مجامع بین المللی این چند روز پیاده روی را تحمل می کردند. همین روزها که ما اینجا هستیم، شبکه تلویزیونی الجزیره بالکان نظرسنجی کرده که راتکو ملادیچ و رادوان کاراجیچ، فرماندهان صرب این جنگ، که در دادگاه لاهه هم محکوم شده اند، قهرمان جنگی هستند یا جنایتکار جنگی؟ شصت درصد از شرکت کنندگان رای به قهرمان بودنش داده اند! بقیه کتاب هایی که خوانده ام در ذهن مرور می کنم که ببینم دقیقا چه بلایی قرار است سرمان بیاید.