کتاب تئاتر و نقش شفابخش آن در تعلیم و تربیت نوشته‌ی ریچارد مورس، به دو جنبه مهم تئاتر اشاره کرده است. نخست، تئاتر به عنوان یک اثر شفابخش و دوم، به عنوان یک ابزار یادگیری، در واقع این دو جنبه، جدا نشدنی هستند.در عصری که بیشتر مردم به سمت سینما، تلویزیون و سایر رسانه‌های مدرن می‌روند «تئاتر» به دلیل ویژگی منحصر به‌ فرد خود، یعنی زنده بودن و ظرفیت بی‌پایانش، قابلیت اجرا در هر شرایط، با هرگونه امکانات و هر تعداد از مخاطب و هنرمند، جایگاه ویژه خودش را دارا می‌باشد و بدون شک پس از این نیز به حیات خود ادامه خواهد داد.در این میان یکی از گونه‌های با ارزش تئاتر، «تئاتر تعلیمی و آموزشی» است. به این معنا که از ویژگی‌های منحصر به‌ فرد تئاتر، در مسیر تعلیم و آموزش استفاده می‌شود. هر چند بسیاری از متخصصان، مقام هنر تئاتر را بسیار بیشتر از وسیله‌ای برای تعلیم و تربیت و ابزاری جهت آموزش در نظر گرفته‌اند. اما به‌ گمان ما، اینکه تئاتر بتواند علاوه بر کارکرد هنری و زیبا شناختی و پرداختن به موضوعاتی جهان‌ شمول و انسانی، در عرصۀ تعلیم و آموزش نیز نقش ایفا کند، نه‌ تنها از شأن و جایگاه آن نمی‌کاهد بلکه نشان از قابلیت بی‌نظیر و انعطاف فوق‌العادۀ این قالب هنری دارد.