طرز طنز

یکی از مشکلات علاقه‌مندان به طنز و نوآوران و شاعران طنز، کمبود منابع آکادمیک و غیر ذوقی پیرامون طنز و سایر شاخه‌های شوخ‌طبعی است. مخصوصاً پیرامون طنز معاصر، مقاله‌ها و کتاب‌های بسیار محدودی تبین و منتشر شده است. ضمناً در ارتباط با تمهیدات بدیعی معمولاً نمونه‌های مشخصی وجود دارد و در کتاب‌های مختلف تکرار می‌شوند.

معرفی صنایع بدیعی مؤثر در ساخت طنز و ارائه تمامی ابیات مرتبط، برای اولین‌بار در کتاب طرز طنز (بدیع در شعر طنز معاصر) اتفاق افتاده است. پنجاه و دو صنعت بدیعی و بیش از دو هزار بیت ناب از استادان بی‌دلیل شعر طنز معاصر معرفی و ارائه شده‌اند.

بریده‌ای از کتاب طرز طنز

هدف از این تحقیق دستیابی به ابزارهای مهم بدیعی در شعر طنز معاصر و ارائه بهترین نمونه‌های هر یک از این صنایع است که طنزپردازان از آن‌ها برای افزودن تأثیر بر مخاطب استفاده می‌کنند. همچنین شناسایی شگردهای پربسامد این شاعران و به‌تبع شعر طنز معاصر، هدف دیگر این پژوهش به‌حساب می‌آید. در انتخاب طنزپردازان در این تحقیق سعی شده است که با رعایت بازه‌های زمانی در هر دوره آثار یکی از قله‌های طنز ایران که نسبت به سایر طنزپردازان هم‌عصر در به‌کارگیری ابزارهای بدیعی برتری داشته‌اند، بررسی شود. از میان طنزپردازان نام‌آشنای معاصر کشور در این پژوهش آثار ایرج میرزا، ابوتراب جلی و ابوالفضل زرویی نصرآباد موردتوجه قرار گرفته است و بیش از دو هزار بیت به تفکیک صنایع طبقه‌بندی شده‌اند. نتایج این پژوهش ثابت می‌کند دلیل عکس، هنجارگریزی‌های زبانی (شامل ملمع، زبان عامیانه و...)، مقایسه، ارسال‌المثل و ادماج پربسامدترین ابزارهای بدیعی در شعر طنز معاصر به شمار می‌آیند.