واو

این اثر، داستان عشق یک مرد به نور و حقیقت را روایت می‌کند؛ مردی که حتی با از دست دادن همه چیزش، مسیر حقیقت را می‌پیماید. راهی که باید با صبر، مقاومت و حفاظت از مرزهای ایمان و حقیقت طی کند تا به حق‌ خود برسد.

در بخشی از کتاب میخوانیم:«الدورادو شهر جادویی و گمشده بشرِ آن طرف اقیانوس اطلس که همه ساختمان‌‏هاش طلاست. کافور جوری یزد را توصیف می‌‏کرد انگار الدورادوی واقعی را اینجا دیده. وقتی دیوارهای کاهگلی نورِ خورشید را منعکس می‌‏کردند شهر یکپارچه طلا می‌‏شد. مثل یک سینه‌‏ریز طلایی. گنبد فیروزه‌‏ای امامزاده‌‏ها از آن بالا مثل سنگ‌‏های فیروزه ریز و درشت روی این سینه‌‏ریز بودند.».

بریده‌ای از کتاب واو

 عمران چیزی برای پنهان‌کردن نداشت. دیگر طاقتش طاق شده بود. دیگر تاق و جفت بودن را هم نمی‌فهمید می‌دوید توی کوه می‌دوید. روی زمین دق زمین دق که دق بود. دیگر دق نمی‌توانست بشود؛ ولی عمران دق تر شد. کوبیده تر شد. فشارهایی که هر سنگ و کلوخی را هم نق می‌کند حکماً آدمیزاد را باقی می‌دهد. عمران اما زیر لب گفت: باکی نیست صبر.