نمایشنامه ۵۹/۶/۳۰

«۵۹/۶/۳۰» روایت یک روز قبل از آغاز جنگ رسمی عراق علیه ایران است و در حقیقت آخرین روز آرامش بین دو کشور تا پایان جنگ بود.

کرامت یزدانی درباره این اثر گفت: این کتاب نگاهی برابر از زاویه دید مردم ایران و عراق به جنگ تحمیلی دارد چرا که این جنگ تلخ و ناگوار که از طرف صدام و رژیم بعث عراق به ملت ایران و مردم ستمدیده عراق تحمیل شد برای هر دو ملت ویران کننده و خسارت‌بار بود.

وی با بیان اینکه این نمایش‌نامه، بازنمای یک پیوند عروسی در آستانه جنگ است، بیان کرد: این جنگ موجب گسست و قطع ارتباط بین دو ملتِ دوست، همسایه، هم دین و هم‌ریشه شد. طبیعت جنگ خصومت و دشمنی است و کسی نمی‌داند گلوله‌ها از کجا شلیک می‌شود و مسبب آن کیست؟ آن عروسی به عزا و دوستی و مراوده دو روستا که در دو طرف یک مرز آبی قرار دارند به خصومت و دشمنی ناخواسته‌ای تبدیل می‌شود. سال‌ها بعد پیرزنی نابینا که البته می‌تواند نماد یک پیر روشن‌دل و دنیا دیده باشد با افسوس و حسرت و مویه و زاری‌کردن برای هر دو طرف، این ماجرا را روایت می‌کند.

یزدانی با بیان اینکه در این اثر، هیچ‌گونه جانبداری و طرفداری از دو ملت نشده گفت: تلاش شده به طور مساوی و یکسان به هر دو طرف نگریسته شود، چون باور داریم این جنگ به هر دو ملت تحمیل شده است. «۵۹/۶/۳۰» روایت یک روز قبل از آغاز جنگ رسمی عراق علیه ایران است و در حقیقت آخرین روز آرامش بین دو کشور تا پایان جنگ بود.

بریده‌ای از کتاب نمایشنامه ۵۹/۶/۳۰

می شود. تاریکی تا پایان حرف های او ادامه دارد. صدای ننه امرو: آدما قصه ها و حکایتا رو با خودشون ا یوَر و اووَرم یبرن و هی به قصه هاشون پروبال میدن. اگرم آدم بخواد از سرگذشت خودش فرار کنه،قصه ها پا درمی آرن، جون می گیرن و راه می افتن و می آن دنبالش. می فهمی چی می گم؟ مو خودم بچة این شطم، لب ساحل به دنیا اومدم،پا هِشتم رو ما سه های داغش و قد کشیدم، بزرگ شدم، به صدای نی های همی نیزار عاشق شدم، یه عشقی مث طعم خسبک. مو به خرمای نارس می گیم خَسبَک. شما چی می گید؟